25.07.2014

Powolanie

Otrzymałem piękny list o powołaniu, którym pragnę się z Wami podzielić

Najdroższy bracie w Chrystusie,
                                                    jestem 22-letnią dziewczyną, nazywam się [...], urodziłam się w [...] ale z powodów studiów mieszkam w [...], jestem na 3. roku pielęgniarstwa... Parę dni temu dowiedziałam się o Twoim blogu… Już jako dziecko ofiarowałam swe serce Jezusowi, pragnąc należeć na zawsze do Niego, zawsze sądziłam, że może kiedyś wstąpię do jakiegoś klasztoru, ale nie myślałam o tym zbytnio. Moje małe ślubowanie złożone Jezusowi oraz życie, jakie prowadziłam w parafii, wystarczały mi, jednakże z wiekiem zaczęłam rozumieć, że nie będzie zawsze tak i dlatego zaczęłam modlić się w intencji mojego powołania. Około rok temu poznałam młodego kapłana […], z którym zrodziła się wspaniała przyjaźń i dzięki niemu zaczęłam rozumieć moje powołanie. Ubiegłego czerwca po tylu oporach z mojej strony zdołał przekonać mnie do uczestnictwa we Mszy św., którą sprawował u mniszek karmelitańskich w [...]. Widząc je odczułam jasno w sobie, że to jest to, czego chce dla mnie Jezus, ale na początku nie mogłam zaakceptować możliwości bycia wezwaną do tego typu życia, którego dotychczas nawet nie znałam. Dopiero we wrześniu udało mi się pomówić z tym kapłanem o moim pragnieniu pójścia za Jezusem do klasztoru, on jednak doradził mi najpierw ukończenie studiów, a potem zdecydować co dalej…

W ciągu tych 9 miesięcy coraz bardziej uświadamiam sobie moje powołanie, nawet jeśli pojawia się wątpliwość, który zakon jest tym właściwym dla mnie. Bardzo się związałam ze świątobliwymi karmelitami i to daje mi do myślenia, że Jezus wzywa mnie do Karmelu. Jestem pewna, że w decydującym momencie mojego wyboru to sam Jezus będzie tym, który da mi zrozumieć, którędy mam za Nim pójść, tym jednakże, co mnie męczy, jest to, że nie udało mi się jeszcze po tym wszystkim porozmawiać z moją rodziną. Jestem pewna, że ich reakcja będzie bardzo ostra i to mnie przeraża. W jaki sposób mogę powiadomić ich o moim wyborze? Jak będę musiała się zachować wobec ich reakcji? Nie mam bardzo silnego charakteru i boję się, że poddam się w obliczu tej przeszkody, nawet jeśli wiem, że będę musiała pokonać wiele przeszkód, by znaleźć się tam, gdzie chce mnie mieć Jezus. Czy znasz jakiegoś kapłana w […], który mógłby mnie prowadzić w tym moim wyborze? Chciałabym Cię na koniec prosić o wspieranie mnie swoją modlitwą. Ściskam bratersko w Jezusie i Maryi!

Najdroższa siostro w Chrystusie,
                                                     dziękuję Ci serdecznie, zostałem podbudowany czytając Twój piękny list o powołaniu. Ukończenie pielęgniarstwa oznacza wysokie prawdopodobieństwo znalezienia uczciwego miejsca pracy, ale dla mnie rzeczą naprawdę pocieszającą jest wiedzieć, iż jesteś gotowa zrezygnować ze wszystkiego, by oddać się dobremu Jezusowi, który jest ostatecznym celem Twego istnienia. Zostałaś stworzona, by znać, kochać i służyć Bogu na tej ziemi, by potem po krótkim pielgrzymowaniu móc kochać Go przez całą wieczność. Można się wzruszyć na myśl, że dziewczyna jak Ty w obliczu zagwarantowanej kariery zawodowej, nie dała się zniewolić pochlebstwom świata i zrozumiała, że to, co liczy się naprawdę na tej ziemi, to miłowanie Boga i służenie jedynie Jemu, podczas gdy cała reszta to „marność nad marnościami”. Na cóż dobra płaca, piękny samochód i luksusowy dom, jeśli serce jest nieszczęśliwe, ponieważ nie odpowiedziało na Boże wezwanie?

Św. Alfons Maria Liguori naucza, że jeśli dana osoba ma powołanie, nie może zwierzać się z niej swoim przyjaciołom a przede wszystkim nie rodzinie, gdyż ci zwykle często ostro się sprzeciwiają. Jeśli chodzi o wybór stanu życiowego nie trzeba być posłusznym rodzicom, zatem jeśli zajdzie potrzeba będziesz musiała uciec z domu, by móc obrać życie zakonne, jak to uczyniły św. Klara, św. Teresa z Avila, św. Gerard Majella i wiele innych świętych. Polecam Ci utrzymywanie w dalszym ciągu w dyskrecji twojego pragnienia oddania się Bogu, pomówisz o tym ze swoimi bliskimi dopiero na niedługi czas przed wstąpieniem do klasztoru. Jeśli się rozzłoszczą, zachowaj milczenie, a gdy nadejdzie ustalony dzień, odejdziesz ukradkiem. Trzeba być gotowym do wszelkiego poświęcenia, by tylko pełnić wolę Bożą.

W obecnym czasie, po powrocie do domu, spróbuj prowadzić wyciszone życie. Rodzina widząc, że dużo się modlisz, nie prowadzisz czczych rozmów, nie robisz makijażu i nie zakładasz nieskromnych ubrań, nie oglądasz marnujących czas programów telewizyjnych, nie utrzymujesz frywolnych przyjaźni, zaczną pojmować, że jesteś „inną” osobą niż pozostali, i będą już trochę przygotowani, kiedy im oznajmisz, że chcesz porzucić świat. Za wiele miesięcy, kiedy nadejdzie właściwy moment, możesz tak powiedzieć: „Kochani, muszę wam powiedzieć coś pięknego. Każdy człowiek na tej ziemi żyje w poszukiwaniu szczęścia. Niektórzy sądzą, że znajdą je w bogactwach, inni na dyskotekach, jeszcze inni w życiu małżeńskim. Po wielu miesiącach rozważań i kilku doświadczeniach z zakonami, zrozumiałam, że moje szczęście polega na życiu w zjednoczeniu z dobrym Jezusem, toteż zdecydowałam się obrać życie zakonne…”

Jeśli uważasz, że Twoja rodzina rozgniewa się, w takim razie nie wypada im nic mówić, ale zostaw list, w którym napiszesz to, co Ci zasugerowałem wyżej, i następnie będziesz mogła odejść potajemnie. Teraz jednakże masz teraz inny priorytet, musisz zrozumieć, czy Jezus pragnie Ciebie w zakonie życia kontemplacyjnego czy apostolskiego, po czym będziesz musiała pojąć, do którego zakonu jesteś wezwana. Fakt, że jesteś studentką dzienną nie mieszkającą w domu, jest dla Ciebie wielkim plusem, gdyż w tych miesiącach przed ukończeniem studiów masz możliwość odbycia krótkich rekolekcji powołaniowych, o czym nie dowie się Twoja rodzina. Jeśli siostry zakonne w […] urzekły Cię swoją pobożnością, możesz więc zadzwonić czy napisać do tego zgromadzenia karmelitańskiego prosząc o możliwość spędzenia paru dni w ich klasztorze celem medytacji i rozważań nad powołaniem zakonnym.

Plus dla Ciebie, że zrozumiałaś te rzeczy, to jest znaczenie pełnienia woli Bożej, nawet za cenę zamknięcia się w klasztorze. Cokolwiek, by tylko żyć z Jezusem! Teraz jednak musisz przygotować się na duchową walkę. Katechizm św. Piusa X naucza, że wraz z bierzmowaniem stałaś się doskonałą chrześcijanką i żołnierzem Jezusa Chrystusa, to znaczy Duch Święty udziela Ci koniecznej odwagi do pokonania wszelkiej duchowej przeciwności. Odwagi! To życie jest tylko próbą, musimy udowodnić Bogu, że naprawdę Go kochamy i dla Niego musimy być gotowi do pokonania każdej trudności. Pamiętaj zawsze o tym, co mówił św. Franciszek: Tak wielką rzeczą jest to, na co czekam, że każdy ból jest mi miłym.’

Pozostaję do Twej dyspozycji służąc jakimikolwiek innymi wyjaśnieniami, a przy okazji pragnę dodać Ci otuchy w Twoim zamiarze poświęcenia się Bogu. Pozdrawiam Cię serdecznie w Chrystusie Królu i Maryi Pośredniczce wszelkich łask.

Cordialiter