Pewnego wieczoru trwałam w uniżeniu przed Najświętszym Sakramentem, kiedy nagle poczułam jak serce mi pęka na myśl o samotności Naszego Pana. Było ciemno; moja siostra, gospodyni i ja byłyśmy same w kościele. Myślałam sobie:jaki książe zgodziłby się żyć na podobnym pustkowiu? Nie umiem wyrazić tego co wówczas czułam rozmyślając nad niepojętą miłością Serca Jezusowego, skazany na osamotnienie, zapomnienie, oziębłość i obojętność dusz, na niezadowolenie naszej natury niewrażliwej na opuszczenie Pana. Delikatny Mistrz dał mi poznać, że to zdarza się prawie wszędzie.
(wybrane myśli z pism bł. Marii od Jezusa Deluil-Martiny, z książki "Gesù deve regnare”, pod redakcją Paola Risso, LEV)
