5.09.2014

Wstąpienie do klasztoru

By rozpocząć życie zakonne koniecznym jest mieć powołanie, które u danej osoby rozpoznaje się bardziej po czystej intencji życia zakonnego niż po uczuciu serca czy odczuwalnym pociągu. Ten kto pragnie zostać zakonnikiem z szlachetnego powodu poświęcenia się służbie Bogu i ratowaniu dusz, żyjąc z chrześcijańskim zapałem według reguły klasztornej, ten wykazuje typowe oznaki szczerego prawdziwego powołania. Zatem, co należy uczynić, by upewnić się, czy pragnienie życia doskonalszego pochodzi właśnie od Boga? Ważną rzeczą byłoby pomówić o tym z dobrym kierownikiem duchowym, ale ponieważ trudno jest znaleźć takiego naprawdę odpowiedniego w tym celu, radzę tej osobie, która nie ma kierownika duchowego, skontaktować się bezpośrednio z zakonem o ścisłej regule, prosząc o możliwość spędzenia kilku dni celem rozróżnienia powołania. Uwaga, zakon musi być zakonem ścisłym (to znaczy takim gdzie żarliwie żyje się życiem zakonnym), inaczej ryzykowalibyście utratę powołania, jak to się zdarzyło innym osobom. Poza tym bardzo ważna jest dyskrecja, czyli nie zdradzać przez jakiś czas ani przyjaciołom ani rodzicom (nawet jeśli są praktykującymi katolikami) swego pragnienia oddania się Bogu w klasztorze. W istocie rodzice często okazują się najgorszymi wrogami powołania swych dzieci. Toteż jeśli was pytają, dlaczego chcecie spędzić parę dni w klasztorze, odpowiedzcie, że pragniecie uczynić sobie prywatne rekolekcje, by wzmocnić ducha (nie jest to kłamstwem, to tylko skrót myślowy, który nie stanowi grzechu lekkiego). Na tym blogu możecie znaleźć adresy różnych zakonów ścisłych, zarówno męskich jak i żeńskich. W czasie tych kilku dni prywatnych rekolekcji celem poznania powołania (np. jeden tydzień) spotkacie osoby, które Wam pomogą zrozumieć, czy Bóg naprawdę Was wzywa do tego stanu doskonalszego życia.

Drodzy Przyjaciele, cóż więcej mogę Wam jeszcze powiedzieć? Odwagi! By rozpocząć życie zakonne koniecznym jest mieć wiele sił i odwagi, by móc pokonać przeciwności i zerwać więzy ze światem. Niektórzy – nawet mając powołanie – nie mają siły pożegnać się ze światem i porzucić dobra materialne oraz inne próżności, które nękają życie świeckie. Jeśli chcecie rozpocząć życie zakonne, musicie być świadomi, że czynicie to dla dobrego Jezusa, który Was wzywa i przyciąga do Siebie więzami swej niewysłowionej miłości. Musicie uczynić to dla Niego, by podobać się Jemu oraz odwzajemnić Jego ogromną miłość ku Wam.

Jeśli Wasze powołanie jest prawdziwe, jak mam nadzieję, i jeśli wstąpicie do dobrego zakonu, poczujecie serce pełne wdzięczności dla Pana za uczynienie Wam tej łaski wezwania do pójścia za Nim. Tylko Bóg może dać pokój serca, podczas gdy w świecie trudno jest go znaleźć, znajdując się wśród tysiąca zmartwień materialnych i rozproszeń – w zakonach ścisłych nie ma wszystkich tych rzeczy.