20.10.2014

Zakonnicą

Napisała do mnie młoda studentka, która w przyszłości będzie miała możliwość, by pracować jako adwokat, ale od jakiegoś czasu czuje się mocno pociągana przez Jezusa do życia konsekrowanego. „Chce zostać siostrą zakonną” powiedziałoby wiele współczesnych osób. Cudownym jest wiedzieć, że istnieją osoby gotowe odrzucić karierę, aby poświęcić się Bogu w jakimś klasztorze. Przytaczam jej piękne świadectwo (na które odpowiedziałem prywatnym mailem).

Drogi Cordialiter,
                              Jestem młodą dziewczyną, mam na imię Emiliana i wkrótce po raz pierwszy udam się w pielgrzymce do Lourdes z organizacją UNITALSI [włoska organizacja posługująca chorym, zwłaszcza niepełnosprawnym, gromadząca rzesze wolontariuszy; w swojej działalności organizują m.in. coroczną pielgrzymkę niepełnosprawnych do Lourdes, tzw. Biały Pociąg; (przyp. tłum.)].

Piszę do Ciebie, gdyż chcę Ci opowiedzieć moją historię, a przede wszystko prosić cię o radę. Mam wielkie oczekiwania w związku z tym wyjazdem. Powód jest prosty: już teraz daje mi on sposobność większego otwarcia sie na Boga, jakiej nie miałam nigdy przedtem. W niepokoju moich 22 lat i mojego charakteru, nie wymagam, bym zrozumiała wszystko od razu, ale nigdy nie czułam tak mocno Bożego głosu. Czego chce ode mnie jeszcze nie wiem... minął zaledwie tydzień odkąd stało sie pewne, że pojadę na tę pielgrzymkę i od tego momentu więcej sie modliłam i miałam większą ochotę, by to czyni. Oczywiście modlitwa była związana z koniecznością zanoszenia do Boga pokornej prośby, aby pozwolił mi jak najlepiej służyć z posłuszeństwem i pokorą, ale przede wszystkim pragnęłam prosić Go o jakąś rozmowę podczas tej pielgrzymki, która mogłaby by dla mnie trampoliną, odbijającą mnie ku Niemu.

Goraco pragnę, aby to doświadczenie pozostawiło mnie zakochaną w Chrystusie, tak więc aby przygotować się jak najlepiej pomyślałam, że wybiorę sobie jako mistrzynię św. Teresę od Dzieciątka Jezus [...]. Nigdy bym sobie nie wyobrażała, że odkryję siebie taką, bez wytchnienia, zdyszana w poszukiwaniu Jego, poprzez liturgię godzin, medytację czytań liturgicznych z dnia, pisma świętych. Wreszcie nie mogłam wybrać sobie lepszej nauczycielki, która wraz ze swoją prekursorką, św. Teresą z Avila prawdziwie rozpaliły moje serce. Nie wiadomo kiedy znalazłam się przed komputerem przeglądając strony klasztorów klauzurowych, zwłaszcza karmelitańskich, a później, cóż... natknęłam się także na twoją stronę.

Dziękuję, dziękuję za tę możliwość poznania w ten darmowy i bezinteresowny sposób, który mi zaoferowałeś; dziękuję za dyspozycyjność by przeczytać moje świadectwo. Zdaję sobie sprawę, że moje kroki są jeszcze bardzo niepewne i niekonsekwentne, ale nie mogę nie płonąć z miłości, tak bardzo Jego Piękno mnie pochłania, wydaje mi się, że właśnie znalazłam mój skarb [...]. Już od dawna obiecywałam sobie i później próbowałam przybliżyć się bardziej do Chrystusa, ale nigdy nie byłam dość wytrwała. Nie wiem jakie będzie moje powołanie, muszę jeszcze dużo słuchać tego delikatnego głosu, który mówi czsem tak cicho o Abba Ojcu; ale przede wszystkim muszę jeszcze zrobić dużo miejsca łzom poruszenia w moim sercu, aby móc gościć tego Miłego i Wielkiego Gościa, którym jest Jezus. A zatem moją udręką staje się to: jaką drogę Pan chce, abym przemierzała?

[…] Zbyt wiele dusz, jak sądzę, zderza sie we mnie: fascynacja mieszkaniem na zawsze w Jego domu, w całkowitej kontemplacji ścierająca się z dynamizmem i wigorem miłosiernej służby w domu miłosierdzia, ścierający się jeszcze z pragnieniem aby przekazywać wiedzę i wychowywać moich małych braci [...]. Oczywiście wspomnienie tego co mi powiedziała tamta siostra wiele czasu temu, mam wciąż przed oczyma, zwłaszcza w najbardziej intensywnych przeżyciach duchowych... ale perspektywa życia zakonnego nie była dla mnie nigdy tak żywa, widząc to wszystko czym żyłam. Nie rozmawiałam jeszcze o tym z nikim, chcąc to jeszcze strzec przez jakiś czas, chociaż będę musiała to wkrótce powiedzieć, przynajmniej mojemu drogiemu Księdzu. Co mi radzisz? Jak powinnam działać?

Na razie nie mogę się doczekać aż dotrę do Chrystusa poprzez służbę, modlitwę a przede wszystkim przez Niepokalaną. Lourdes nadchodzę!!
Raz jeszcze dziękuję, że mogę się tym z Toba dzielić.
Z wdzięcznością
(list podpisany)