Przeprowadziłem wywiad z pewną dziewczyną mającą bogate doświadczenie z życiem zakonnym, spędziła ona kilka lat w klasztorze klauzurowym, z którego wyszła z powodów zdrowotnych. By zachować jej anonimowość nadałem jej pseudonim Gemma, z racji jej nabożeństwa do św. Gemmy Galgani.
Droga Gemmo, przede wszystkim dziękuję ci za twoją bezinteresowną przyjaźń. Tym razem chcę zadać ci parę pytań na temat wątpliwości dotyczących powołania.
- Niektóre osoby po nawróceniu się czują pociąg do życia zakonnego, jednakże wątpią, czy mają powołanie, gdyż myślą, że nie są go godne z powodu grzechów w przeszłości. Ale czy Bóg może wzywać do życia konsekrowanego również takie dusze, które żałowały za grzechy śmiertelne popełnione w przeszłości?
- Założywszy, że nie ma świecie stworzenia godnego otrzymania daru powołania zakonnego, mówię ci, że nawet jeśli dana osoba popełniłaby grzechy śmiertelne w swoim życiu przed nawróceniem się, jeśli naprawdę wierzy w miłosierdzie Boże, dobrze wie, że poprzez szczerą skruchę z postanowieniem nie grzeszenia więcej, otrzymuje się przebaczenie grzechów w sakramencie pokuty i pojednania. Obmyta i oczyszczona przez Krew Chrystusa staje się czysta jak śnieg. To pokusa i także brak pokory wierzyć, że nie możemy otrzymać tego daru od Boga, czyżby Stworzyciel nie znał dobrze duszy, którą stworzył? Czyżby się pomylił? Jest wielką zarozumiałością z naszej strony sądzić, iż mamy słuszne kryteria oceny wyborów Bożych. Nie zapominajmy, że Jezus po całej nocy spędzonej na modlitwie wybrał dwunastu mężczyzn, o których nie możemy powiedzieć, jakoby byli wzorami świętości czy przykładami cnót! Uważam, że kiedy człowiek otrzymuje dar, powinien jedynie podziękować, a w przypadku powołania powiedziałabym, że nie starczy wieczności na podziękowanie. Oczywiście, kiedy było się dobrym, łatwo jest pozwolić się kochać, ale kiedy się było złym naprawdę upokarzającą rzeczą jest być kochanym mimo wszystko. Tak więc, wystarczy pomyśleć, spojrzeć na przeszłość, uczynić akt pokory i przyjąć z wiarą ów wielki dar, jakiego Pan udziela temu, komu chce, według swoich kryteriów a nie naszych, dzięki Bogu!
- Dobrze znasz życie klasztorne. Czy diabeł próbuje kusić osoby konsekrowane wątpliwościami wokół powołania? Dlaczego to czyni?
- Diabeł czyli ten, kto próbuje zawsze pozbawić dzieci Bożych szczęścia, nie znosi widoku stworzenia zażywającego radości z poświęcenia się Panu, i wiele da, by oderwać stworzenia od takiego zamiaru, siejąc w ich myślach i sercu wiele wątpliwości dotyczących powołania. On również dobrze wie, że osoby konsekrowane ofiarują całe swe życie na wyrywanie mu dusz, tak bardzo nienawidzi mniszek, że nazywa je pogardliwie ‘głowami w bandażach’!, wymyśliłby cokolwiek, by tylko skłonić je do porzucenia życia zakonnego. W szczególny sposób pracuje w nowicjatach, ponieważ wie, że brak doświadczenia i niepewność w pierwszych etapach życia zakonnego sprawia, że osoby są bardziej kruche i słabe, ale jeśli dobrze przylgnęły do Pana, ufają w Jego pomoc, dzięki nieustannej modlitwie wszystkie wątpliwości znikają, a dusza może iść dalej bez dezorientacji.
- Kiedy dana osoba ma wątpliwości do do powołania, wypada, aby zwierzyła się swojemu kierownikowi duchowemu lub przełożonej klasztoru, jeśli jest nowicjuszką?
- Jest rzeczą bardzo ważną, aby, gdy tylko pojawią się w umyśle wątpliwości odnośnie powołania, pomówić o tym czy to z kierownikiem duchowym, czy z przełożoną, którą w przypadku mniszki może być mistrzyni nowicjatu lub z przeoryszą, jeśli jest się już po profesji, gdyż ze względu na wspólnotę przełożeni muszą ocenić, czy powołanie jest prawdziwe czy nie. To bardzo ważne także dlatego, że jeśli to tylko pokusa, to poprzez rozmowę natychmiast jest demaskowana. Przypominam sobie istotnie, że wielu świętych, między innymi św. Tereska od Dzieciątka Jezus, mieli również w przeddzień profesji straszne wątpliwości co do powołania, ale gdy tylko porozmawiali o tym z osobami, które ich prowadzili, znikały! Niestety, nieprzyjaciel jest uparty w kuszeniu także i osób zakonnych po 50 latach życia zakonnego, niesamowita rzecz! Dlatego trzeba być zawsze czujnym, gdyż on nie robi sobie nigdy wakacji, na emeryturę niestety także nie przechodzi!
- Dziękuję ci za odpowiedzi. Cenię sobie bardzo twą serdeczną i braterską przyjaźń, którą odwzajemniam bardzo chętnie.
- Drogi bracie, mam nadzieję, że udzieliłam wyczerpujących odpowiedzi. Pragnę podziękować ci za cudowny przydomek, jaki mi dałeś nazywając mnie ‘Gemmą’, bardzo mi się spodobał, był to czuły gest od brata duchowego, który zrozumiał, jak bardzo cierpię. Pozdrawiam cię i dziękuję za twą przyjaźń. Niech Bóg cię błogosławi.
