Powolanie

[List z pism św. Alfonsa Marii di Liguori do panienki pragnącej poznać swe powołanie].

Droga siostro, rozmyślasz nad wyborem stanu życia. Widzę Cię niespokojną, gdyż świat chce Cię dla siebie, poślubiając Ciebie; także Jezus Chrystus chce Ciebie dla Siebie czyniąc Cię mniszką w jakimś ścisłym klasztorze. Zważ, że od tej decyzji, którą musisz podjąć, zależy Twoje wieczne zbawienie; zatem radzę Ci modlić się codziennie do Pana, i zacznij od teraz, gdy czytasz to pisemko, aby udzielił Ci światła i siły do wybrania owego stanu najkorzystniejszego dla Twego zbawienia, abyś nie żałowała potem wyboru dokonanego na całe życie i wieczność, kiedy to nie będzie można naprawić błędu. Zbadaj ponadto, co może bardziej przysłużyć się Tobie i uszczęśliwić: czy posiadanie za oblubieńca mężczyzny ziemskiego czy Jezusa Chrystusa, Syna Bożego i króla nieba. Zobacz, który z nich wydaje Ci się lepszy i tego wybierz. Dziewica św. Agnieszka miała 13 lat, a ponieważ była piękna, wielu ją kochało: między innymi syn rzymskiego prefekta zapragnął ją pojąć za żonę. Ona jednakże patrząc na Jezusa Chrystusa, który pragnął jej dla Siebie, odpowiedziała rzymianinowi: Znalazłam oblubieńca lepszego od ciebie i wszystkich królów ziemskich. Nie mogę zatem zamienić Go na innego. I by Go nie zamienić rada była stracić swe życie w tak młodym wieku, i umarła szczęśliwa, męczennica Jezusa Chrystusa. To samo odpowiedziała święta dziewica Domicilia księciu Aureliuszowi, który był wielkim panem. I także ona umarła śmiercią męczeńską, spalona żywcem, by nie porzucić Jezusa Chrystusa. Och, jakże szczęśliwe są teraz w niebie te dziewczęta z dokonania owego dobrego wyboru, a ich szczęście będzie trwało na wieki! Ten sam szczęśliwy los będzie udziałem wszystkich tych dziewcząt, które zostawią świat, by oddać się Jezusowi Chrystusowi. Zbadaj konsekwencje wypływające ze stanu życia tego, kto wybiera świat i tego, kto wybiera Jezusa Chrystusa. Świat oferuje Ci dobra ziemskie, stroje, zaszczyty, rozrywki i przyjemności. Jezus Chrystus przeciwnie – pokazuje Ci bicze, ciernie i krzyże, gdyż takie były dobra, jakie wybrał dla siebie po wszystkie dni swego życia ziemskiego. Jednakże oferuje Ci ponadto dwa ogromne dobra, jakich nie może Ci dać świat, to jest pokój serca w doczesności i raj po śmierci. Poza tym, zanim zdecydujesz, jaki stan wybrać, koniecznym jest abyś pomyślała o tym, że dusza Twa jest wieczna, zatem po obecnym życiu, które szybko się skończy, w chwili śmierci będziesz musiała przejść do wieczności, w której dane Ci będzie miejsce kary lub nagrody, na którą sobie zasłużysz uczynkami w swoim życiu. Po śmierci zatem przyjdzie Ci mieszkać w domu życia wiecznego lub śmierci wiecznej, tam zostaniesz przez całą wieczność, zbawiona na zawsze i szczęśliwa pośród rajskich radości, albo stracona i zrozpaczona pośród piekielnych mąk. Pomyśl więc, że wszystkie rzeczy tego świata muszą szybko przeminąć. Szczęśliwy, kto się zbawi, nieszczęsny kto się potępi! Pamiętaj zawsze o tej wielkiej maksymie powiedzianej przez Jezusa Chrystusa: na cóż człowiekowi zyskać świat cały i duszę stracić? Maksyma ta skłaniała wielu chrześcijan do zamknięcia się w klasztorach czy osiedlenia się na pustyni, i wiele dziewcząt do zostawienia świata, by oddać się Bogu i umrzeć świętą śmiercią. I na odwrót: rozważ nieszczęsny los, jaki spotkał tyle dam, tyle księżniczek i królewien, którym w świecie służono, chwalono, czczono i niemalże uwielbiano. Ale jeśli nieszczęsne potępiły się, na cóż im w piekle te liczne bogactwa, rozkosze i zaszczyty, jakimi cieszyły się na ziemi, teraz wśród kar i wyrzutów sumienia, które je będą męczyć przez wieczność, będąc bez Boga i nie widząc ratunku dla swej wiecznej zguby? Spójrzmy jednakże na dobra, jakie świat daje w tym życiu tym, którzy za nim podążają, i na dobra, jakimi Bóg obdarza tych, którzy Go kochają i dla Niego porzucają świat. Świat obiecuje wielkie rzeczy swoim zwolennikom; lecz któż nie widzi tego, że świat jest zdrajcą, który obiecuje i nie dotrzymuje słowa? Daje dobra ziemskie. Ale czy daje pokój, szczęśliwe życie jak obiecuje? Nie, ponieważ wszystkie jego dobra nęcą zmysły i ciało, ale nie zadowalają serca i duszy. Dusza nasza została stworzona przez Boga, by Go kochać w tym życiu i cieszyć się Nim w przyszłym. Toteż wszystkie dobra ziemskie, wszystkie rozkosze i wszystkie jego wspaniałości wychodzą z serca, ale nie wchodzą w to serce, które tylko Bóg może zaspokoić. Co więcej, Salomon nazywał wszystkie dobra światowe próżnością i kłamstwami nie zaspokającymi serca, lecz je dręczącymi: Vanitas vanitatum et afflictio spiritus. I rzeczywiście doświadczenie pokazuje, że ten, kto bardziej opływa w takie dobra, żyje bardziej niespokojny i udręczony. Gdyby świat zadowalał swymi dobrami księżniczki, królowe, którym nie brakuje zabaw, komedii, festynów, uczt, pałaców, karet, pięknych ubrań, radości, służących im dworzan, wszystkie te panie byłyby zadowolone. Ale nie, oszukują się ci, którzy uważają, że są takie. Spytajcie je, czy cieszą się pełnym pokojem, czy żyją w pełni zadowolone, co wam odpowiedzą? Jaki pokój, ja zadowolona? Każda z nich powie wam, że prowadzi nieszczęśliwe życie i nie wie, co to jest pokój. Złe traktowanie, jakiego doświadczają od mężów, przykrości, jakich doznają ze strony swych dzieci, zazdrość, lęki, potrzeby domowe sprawiają, że żyją wśród ciągłych obaw i goryczy. Każda kobieta zamężna może nazwać siebie męczennicą cierpliwości, jeśli jest cierpliwa. Inaczej cierpieć będzie mękę w tym świecie i boleśniejszą po śmierci. Jeśli nie byłoby innej męki, same wyrzuty sumienia starczą, by ją ciągle męczyć, gdyż żyjąc przywiązana do dóbr ziemskich, mało myśli o duszy, mało przystępuje do sakramentów, mało się poleca Bogu. I pozbawiona takiej pomocy by dobrze żyć, nie może żyć nie grzesząc i nie mając nieustannych wyrzutów sumienia. I oto jak wszystkie obietnice zabaw złożone przez świat stają się goryczą i lękami przed potępieniem. O ja biedna! – powie – co ze mną będzie w godzinie mojej śmierci po takim życiu, jakie prowadzę, z dala od Boga i z tyloma grzechami, stając się coraz bardziej gorszą? Chciałabym się wyciszyć, by pomodlić się trochę, ale sprawy rodzinne i domowe nie pozwalają mi na to. Chciałabym słuchać kazań, wyspowiadać się, przyjmować często Komunię świętą, chodzić do kościoła, ale mój mąż nie chce tego. Często brakuje mi potrzebnego wsparcia, i te ciągłe sprawy, opieka nad dziećmi, wizyty i intrygi, których nie brak, trzymają mnie zamkniętą w domu. Dopiero w dni świąteczne mogę uczestniczyć we Mszy św. Szalona byłam, że zechciałam wyjść za mąż! Mogłam była zostać świętą w klasztorze! Jednakże wszystkie te lamenty na cóż się zdają, jeśli nie po ty, by powiększyć jej mękę, widząc że jest już za późno i nie może zmienić mylnego wyboru pójścia w świat? I jeśli jej życie stanie się gorzkie, tym bardziej gorzką będzie jej śmierć. Wówczas ujrzy wokół łóżka służki, męża, płaczące dzieci; oni jednakże nie będą jej ukojeniem, lecz większą udręką; i tak udręczona, biedna w zasługi i pełna leków o swe zbawienie wieczne będzie musiała stawić się przed Jezusem Chrystusem, który ją osądzi. I odwrotnie – mniszka która zostawi świat dla Jezusa Chrystusa, jakże będzie szczęśliwa żyjąc pośród tylu oblubienic Bożych, w samotnej celi z dala od zgiełku świata i ciągłych niebezpieczeństw, z którymi stykają się ci, którzy żyją w świecie, z niebezpieczeństwem utraty Boga! I o ileż bardziej poczuje się pocieszona w chwili śmierci na myśl o swoich latach spędzonych na modlitwie, umartwieniach i wielu adoracjach, spowiedzi świętych, aktów pokory, nadziei, miłości do Jezusa Chrystusa. I jakkolwiek diabeł nie omieszka przerazić ją widokiem grzechów popełnionych w swej młodości, Niebieski Oblubieniec jednakże, dla którego zostawiła świat, będzie umiał ją pocieszyć. I tak pełna ufności umrze w objęciach Ukrzyżowanego, który ją zaprowadzi do nieba. Zatem, droga Siostro, ponieważ musisz wybrać stan swego życia, wybierz ten, w jakim chciałabyś być w chwili śmierci. W owej godzinie, każda, widząc kończący się dla niej świat, powie: O gdybym była została świętą! O gdybym była porzuciła świat i oddała się Bogu! Ale stało się co się stało; nie zostaje nic innego jak oddać ducha i wyjść naprzeciw Jezusa mówiącego: Chodź, szczęśliwa, by ze Mną na zawsze zażywać szczęśliwości, lub: Idź do piekła, oddzielona ode Mnie na zawsze. Do Ciebie należy wybór: albo świat albo Jezus Chrystus. Jeśli wybierzesz świat, wiedz, że wcześniej czy później będziesz tego żałować, zatem pomyśl dobrze. W świecie wiele jest kobiet, które się potępiają; w klasztorach mało jest takich. Poleć się Ukrzyżowanemu oraz Najświętszej Maryi Pannie, aby Ci pomogli wybrać to, co najlepsze dla Twego zbawienia wiecznego. Jeśli chcesz zostać zakonnicą, postanów również stać się świętą: albowiem jeśli myślisz żyć w klasztorze w luźny sposób oraz niedoskonała, jak żyją niektóre mniszki, na nic zda Ci się wstąpienie, gdyż będziesz prowadziła nieszczęśliwe życie, i nieszczęśliwa będzie także Twa śmierć. Jeśli natomiast odczuwasz niechęć do zamknięcia się w klasztorze, nie mogę polecić Tobie stanu małżeńskiego – podczas gdy św. Paweł nie poleca go nikomu, chyba że w przypadku czystej konieczności, której mam nadzieję nie ma u Ciebie. Zostań przynajmniej w swoim domu i tam postaraj się stać się świętą. Proszę Cię, abyś przez 9 dni prosiła Pana naszego Jezusa Chrystusa, aby dał Ci światła i siły do wybrania tego stanu życia, jaki jest najlepszy dla Ciebie do zbawienia. Módl się także do Matki Bożej, aby wyjednała Ci tę łaskę za swoim potężnym wstawiennictwem.

Życie poświęcone Bogu

Jakiś czas temu otrzymałem list od dziewczyny, która ze łzami w oczach chciała wystosować dramatyczny apel…

Drogi Bracie w Chrystusie, piszę do pana, aby moje świadectwo przydało się wszystkim tym dziewczynom, które czują wezwanie do życia zakonnego. Jestem 20-letnią dziewczyną i chociaż jestem w młodym wieku, minione lata przeżyłam bardzo intensywnie i gdybym mogła cofnąć się, przeżyłabym jeszcze raz każdą chwilę. W wieku zaledwie 12 lat zaczęłam jakby przez przypadek odwiedzać ścisły zakon, który sprawił, że ogromnie pokochałam Chrystusa i Jego Kościół. Od małego zawsze myślałam o tym, że kiedyś oddam się Chrystusowi w owym domu zakonnym, który określałam jako mój prawdziwy dom czy w innym domu mojego ukochanego zgromadzenia. Nie otrzymawszy nigdy pozwolenia rodziców, bym mogła wstąpić do zakonu, z drżeniem i lękiem oczekiwałam dnia moich osiemnastych urodzin, i podczas gdy wszyscy czynili przygotowania do moich urodzin, ja w wielkiej tajemnicy przygotowywałam moją duszę na oddanie się mojemu Oblubieńcowi.

Po kilku miesiącach od moich urodzin wyjechałam mówiąc moim rodzicom, że odbędę rekolekcje, ale nie takie jak zawsze, i że wcześniej czy później wrócę, może za kilka miesięcy. Rozpoczęłam swą drogę pod kierownictwem świątobliwych mniszek wiernych zakonowi i regule, osób, które oddałyby swe życie, by tylko dochować wierności swoim ślubom. Odczuwałam radość wypływającą z mego wnętrza i której nikt, jak myślałam, nie mógłby mi kiedykolwiek pozbawić. Oczywiście napotkałabym na trudności, ale takie są również i w miłości dwóch stworzeń, zwykłej pary. Dość szybko moi rodzice zdali sobie sprawę, że będą to rekolekcje bez powrotu i z wielkim bólem przybyli mnie odwiedzić, zrozpaczeni i z oczyma pełnymi łez błagali mnie, abym wróciła […]. Wróciłam do domu z nadzieją, że wkrótce wrócę do klasztoru. I tak też było, po kilku tygodniach powróciłam, ale tym razem do klasztoru klauzurowego, który został założony przez tę samą osobą (wcześniejszy zakon, gdzie byłam, był otwarty, czynny) i to o ścisłej klauzurze – Klaryski Niepokalanej, o których pan wspomina na swoim blogu. W całym moim życiu nigdy nie czułam i pewna jestem, że nie poczuję tak wielkiej radości. Mimo, że znajdowałam się za kratami, czułam się wolna, trudno w to uwierzyć, ale tak było. Dla mnie był to przedsionek nieba. Także i dziś dałabym wszystko, by tylko tam powrócić. Piszę do pana ze łzami w oczach i obumarłym sercem, proszę pana, aby przestrzegał każdego przed porzuceniem drogi poświęcenia się Chrystusowi gdyż, proszę mi wierzyć, naprawdę się umiera. Aktualnie jestem zaręczona, żyję w majętnej rodzinie, studiuję i nie brakuje mi niczego… Aczkolwiek brakuje mi wszystkiego, oddałabym życie me, by cofnąć się o parę lat, ale to niestety niemożliwe, i pewna tego staram się żyć w nadziei odzyskania przynajmniej najmniejszej cząstki szczęścia. Proszę pana w imię Chrystusa i Matki Bożej, niech uczyni wszystko co tylko możliwe, by zachęcać i pomagać tym, którzy mają pokusę porzucenia powołania, proszę im mówić, że szczęście jest tylko na tej drodze, którą Jezus wybrał dla nas. Dziękuję za pański blog.

Najdroższa siostro w Chrystusie,

mów mi na ‘ty’ (tak wolę). Dziękuję ci za twe świadectwo, które jak sądzę, będzie użyteczne dla osób niezdecydowanych w wyborze stanu swego życia.

W twoim liście zauważyłem jednakże trochę zniechęcenia. Najdroższa, każdy chrześcijanin musi pokładać nadzieję w Bogu, zatem nie musi się niczego obawiać, a w jego duszy musi zawsze panować duchowa radość. Zatem odwagi! Nawet jeśli sytuacja może ci się wydawać beznadziejna, musisz mieć nadzieję wbrew nadziei. Czy jesteś pewna, że nie możesz już obrać życia zakonnego u Klarysek Niepokalanej czy w innym dobrym zakonie? A jeśli Bóg chce, abyś była kolejną Zelią Guérin (mama św. Tereski)? Jakkolwiek by było, nie możesz żyć w żalu przez resztę swego życia, powierz się Maryi, Pośredniczce wszelkich łask a zobaczysz, że znajdzie się rozwiązanie.

Jeśli w przyszłości napiszesz jeszcze do mnie, ufam całym sercem, że tym razem dasz o sobie znać pogodna i pełna duchowej radości. Bardzo mi zależy na zbawieniu twej duszy, gdyż zostałaś okupiona wysoką ceną przez Chrystusa przybitego do krzyża. Ufaj zawsze Jezusowi i Maryi!

Zachęcam cię do pełnienia woli Bożej względem ciebie i pozdrawiam cię bratersko in Corde Matris

Cordialiter

Przyjacielska rozmowa z dziewczyną, która zostaje siostrą zakonną

Przytaczam kilka fragmentów interesującego dzieła Świętego Alfonsa Maria Liguoriego noszącego tytuł Przyjacielska rozmowa z dziewczyną, która zostaje siostrą zakonną. Lekturę tekstu polecam przede wszystkim dziewczynom zastanawiającym się na tym, jaką drogę wybrać w życiu. 

Oddana Bogu panienko, pamiętaj mieć zawsze w sercu ten dzień, w którym oddałaś siebie Panu Jezusowi i Go poślubiłaś, by móc mu dziękować za tak wielką łaskę. Nie utwierdzaj się w przekonaniu, że Jezus Chrystus powinien być twoim dłużnikiem, bo zostawiłaś dla Jego Miłości cały świat. Właśnie Ty powinnaś okazywać Mu dozgonną wdzięczność za to, że wzbudził w tobie łaskę pragnienia bycia bliżej Niego - wstąpienie do zakonu.

Dziś zostawiasz świat i wszystko to, co oferuje: myślisz może, że zostawisz tak wiele? Czym  jest ten świat? Ten świat jest miejscem cierni, udręk, łez i cierpienia. Obiecuje wiele; rozrywki, uciechy, pokój: a jednak wszystko sprowadza się do złudzenia, oszustwa, goryczy i marności. Te same bogactwa, zaszczyty i rozrywki przynoszą w końcu cierpienie, żałobę: Ostatecznie w miejsce największych uciech wkrada się smutek. Bóg sprawia, że dla wielu zaślepionych, kochających ten świat, smutek nie będzie wieczny, Bóg wie, jak wiele jest czyhających na nas niebezpieczeństw, wielkich i nieuniknionych; takich jak utracenie duszy, raju i Boga.

Biedne dziewczyny,  zwiedzione obietnicami świata, zostawiają Pana Jezusa oraz pokładają swe nadzieje w dobrach życia doczesnego! Mają nadzieję odnaleźć tam radość i uciechy. Są biedne, a mówię to, bo potem nie znajdują tam nic prócz goryczy i cierpienia - jak pokazuje doświadczenie. Pytajcie, pytajcie wszystkich zamężnych kobiet, a znajdziecie wśród nich niewiele naprawdę szczęśliwych.

Te, które spotkałem i zapytałem o szczęście - uznałem, że brak w nich zadowolenia. A tymczasem, zapytajmy sióstr zakonnych, które pozostawiły świat dla Boga i nie pragną nic prócz Niego; jeśli żyją w szczęściu, odpowiedzą nam, że dziękują zawsze Bogu za to, że przybliżył je do siebie.

Słowem – gdybyś została na tym świecie, czy mogłabyś żywić nadzieję na bycie żoną kogoś przewyższającego swą miłością i dobrem np. rycerza, szlachcica czy władcę jednego z królestw? Ale teraz bierzesz za małżonka Króla Niebios i całej ziemi. Ile świętych dziewic zrezygnowało z poślubienia posiadaczy ziem, by mogły stać się żonami Jezusa! Nie zważaj, córko moja, na młode niewiasty, które znalazły swoje upodobanie w świecie, w jego rozrywkach, marności, pięknych ubraniach, komediach, bankietach, balach, a ciesz się Panem Jezusem. On, w twojej celi, da ci szczęście, którego nie zapewni ci przyjemność, przepych i bogactwo wielkich możnych tego świata. Tam, w twojej odosobnionej celi będziesz cieszyć się rajem i nieprzerwanym pokojem. Jeśli kochasz Jezusa Chrystusa, pokochasz samotność, którą tam znajdziesz . A w tym miejscu, twój ukrzyżowany małżonek będzie mówił serdecznie do twego serca; z tego krzyża będzie posyłał twoim myślom promienie słońca i rozpalone strzały świętej miłości do twojego serca. A ty, sama w swojej celi ukażesz mu swoje uczucie i je Mu dasz, będziesz dawać Mu dar z siebie samej i tego, co masz; poprosisz Go o łaski, które są ci potrzebne; powiesz Mu o swoich zmartwieniach, lękach, co cię trapią; a On cię pocieszy. Nie wątp w to, że boski małżonek zawsze cię pocieszy w życiu i w to, że szczególnie w godzinie śmierci będzie przy tobie.

Powiedziałem, że siostry zakonne, które oddały się całe Bogu cieszą się nieprzerwanym pokojem; mam tu na myśli pokój, którym można się cieszyć na tej ziemi - padole płaczu. W niebie, Bóg, przygotuje dla nas doskonały i pełenpokój, wolny od wszelkich cierpień. Ta ziemia jest natomiast miejscem zasług i dlatego też miejscem bólu, gdzie dzięki cierpieniu możemy osiągnąć  rajską radość.

Tego ranka, panienko, bierzesz za swojego małżonka najszlachetniejszego, najwspanialszego i największego, jakiego możesz mieć, a mimo to jest małżonkiem z krwi i kości […], który utracił całą swą krew na wskutek biczowania, cierni i gwoździ, by ocalić twą duszę i wszystkich ludzi. Oto idzie naprzód ciebie kochający Jezus i woła cię, byś szła z Nim jako Oblubienica. Patrz, więc jak idzie: nie jest opasany kwiatami, lecz cierniami; nie jest ubrany w złoto i klejnoty, ale w krew i rany; spójrz na tron królewski, gdzie się znajduje, który nie jest niczym innym jak twardym krzyżem, na którym umiera i gdzie w obliczu bólu i hańby – umiera z miłości do ciebie.

[…] Proszę cię, kiedy zostaniesz siostrą zakonną, byś każdego dnia odnawiała przysięgę złożoną Bogu, by być mu wierną. Miłość i wierność są głównymi przymiotami Oblubienicy. W tym celu, wiedz, że będzie ci dana obrączka -  znak wierności twej miłości, którą przysięgłaś Jezusowi Chrystusowi. Lecz, by być wierną nie ufaj swojej przysiędze; koniecznym jest, byś zawsze prosiła Chrystusa i Jego Matkę, by Ci dali wytrwałość; dbaj się też o swoje zaufanie we wstawiennictwo Maryi, która jest Matką wytrwałości. Jeśli poczujesz, że stajesz się chłodna w miłości i zaczynasz kochać to, co nie jest Bogiem, pamiętaj o moim ostrzeżeniu; byś nie oddała się oziębłości, obojętności lub dobrom ziemskim, powiedz sobie tak: Czemu pozostawiłam świat, mój dom i moich rodziców? By szkodzić sobie? Tą myśl rozwijał święty Bernard. Obierał drogę umacniania, gdy czuł swoją obojętność[...]. Trzeba, bym skończył mówić, bo prosi mnie o to twój Oblubieniec. On chce cię widzieć w swoim domu. Dąż do niego z radością, On czeka na ciebie. Słuchaj, z jaką miłością cię woła, byś szybko wstąpiła do jego królewskiego pałacu, którym jest ten klasztor.  Idź, więc i wejdź tam radośnie,  a przyjęcie ciebie dziś przez Pana; w jego domu, będzie dla ciebie gwarancją, że Pan  przyjmie cię w swoim rajskim królestwie w chwili twojej śmierci.

Oddać swoje życie Jezusowi

Przytaczam tekst interesującego listu o tytule ‘Odpowiedź młodzieńcowi proszącego o radę odnośnie stanu życia jaki musi wybrać’, napisany przez św. Alfonsa Marię di Liguori.

Czytam w twym liście, że od dłuższego czasu czujesz natchnienie od Boga, by zostać zakonnikiem, ale zrodziły się w twych myślach liczne wątpliwości, a szczególnie taka, że mógłbyś zostać świętym również w świecie, nie zostając zakonnikiem. Odpowiadam pokrótce na twój list, ponieważ gdybyś życzył sobie dłuższy list, możesz przeczytać moją broszurę wydaną i zatytułowaną “Ostrzeżenia odnośnie powołania zakonnego” gdzie obszernie omówiłem tę materię. Zatem piszę tu jedynie w skrócie, iż wybór stanu życiowego jest ogromnie ważny, gdyż od niego zależy wieczne zbawienie. Ten kto wybiera stan, do którego go Bóg powołuje, łatwo się zbawi; a kto nie jest posłuszny Bożemu powołaniu, ciężko się zbawi, wręcz będzie moralnie rzeczą niemożliwą, by się zbawił. Większość tych, którzy się potępili, doprowadzili do tego, gdyż nie odpowiedzieli na Boże wezwanie.

Toteż abyś mógł wybrać ów stan, który ci będzie najpewniejszy do uzyskania życia wiecznego, ważnego dla nas wierzących, rozważ to, że twa dusza jest wieczna a jedynym celem, dla którego Bóg umieścił cię w tym świecie z pewnością nie było to, abyś zdobywał rzeczy i zaszczyty na tej ziemi, czyniąc w ten sposób życie wygodnym i przyjemnym, ale to, abyś świętymi cnotami zasłużył sobie na życie wieczne: finem vero vitam aeternam. W dniu sądu na nic zda ci się ulepszony dom czy uzyskana pozycja w świecie. Dobrem dla ciebie będzie to, że służyłeś i miłowałeś Jezusa Chrystusa, który będzie twoim sędzią.

Myślisz, że zostając w świecie również mógłbyś dojść do świętości. Tak, tak, mógłbyś, ale to trudne, i jeśli naprawdę zostałeś wezwany przez Boga do stanu zakonnego a chcesz pozostać w świecie, jest to moralnie niemożliwe, jak powiedziałem wyżej, gdyż braknie ci tych pomocy Bożych, jakie przygotował dla ciebie w zakonie. I pozbawiony ich nie zbawisz się. Ktoś, kto chce zostać świętym, wystarczy, że posłuży się duchowymi środkami, będzie unikał złych okazji, oderwie się od dóbr ziemskich, skupi swe życie w Bogu - dla podtrzymania którego trzeba uczęszczać do sakramentów i odprawiać codziennie modlitwę myślną, sięgać po lektury duchowe, stosować inne pobożne ćwiczenia, bez których nie możesz prowadzić duchowego życia. Tak więc wszystkie te rzeczy bardzo trudno jest, by nie powiedzieć niemożliwie, czynić pośród zgiełku i kłopotów świata. Sprawy rodzinne, potrzeby domu, narzekania rodziców, kłótnie, prześladowania, w jakie obfituje świat, zajmą ci umysł myślami i lękami, tak że roztargniony będziesz mógł dopiero wieczorem polecić się Bogu. Chciałbyś się modlić, przeczytać duchową książkę, często przystępować do Komunii św., nawiedzać codziennie Najświętszy Sakrament Ołtarza – lecz wszystko będzie ci uniemożliwione przez sprawy światowe, a ta mała cząstka, którą uczynisz, będzie zupełnie niedoskonała, gdyż uczyniona pośród tysiąca roztargnień i oschłości ducha. Zatem twe życie będzie zawsze niespokojne, a bardziej niespokojną będzie twa śmierć. Z jednej strony nie braknie przyjaciół wzbudzających w tobie lęk przed obraniem życia zakonnego, jawiące się jako ciężkie i męczące. Z drugiej strony świat zaoferuje ci zabawy, ubrania i zadowolone życie – bądź czujny i nie daj się oszukać. Bądź przekonany, że świat jest zdrajcą, który obiecuje i nie dotrzymuje słowa. Oferuje ci wszystkie te dobra ziemskie; ale nawet jeśli dałby ci je, będzie mógł kiedykolwiek dać ci pokój duszy? Nie, tylko Bóg może dać ci prawdziwy pokój. Dusza jest stworzona tylko dla Boga, by kochała Go w doczesności i cieszyła się Nim w wieczności. Dlatego tylko Bóg może ją zadowolić. Wszystkie rozkosze i bogactwa ziemskie nie mogą dać prawdziwego pokoju, co więcej, kto bardziej opływa w takie dobra ziemskie, żyje bardziej udręczony, jak mawiał Salomon, który w nie opływał: Universa vanitas, et afflictio spiritus.

Gdyby świat zadowalał dobrami ziemskimi, bogaci, magnaci i monarchowie, którym nie brakuje pieniędzy ani zaszczytów ani zabaw, byliby w pełni zadowoleni; ale doświadczenie pokazuje, że u takich wielkich tego świata, im większa jest ich wielkość, tym większe są ich lęki, obawy i troski. Bardziej zadowolony będzie biedny mnich opasany liną i ubrany w wór, karmiący się czterema ziarnkami bobu i śpiący w celce na słomie, niż książę ze wszystkimi swoimi złotymi szatami i posiadanymi bogactwami. Codziennie będzie miał suto zastawiony stół, wieczorem spocznie w miekkim łóżku pod bogatym baldachimem, ale nie będzie mógł spać z powodu lęków, spędzajacych mu sen z oczu. Szalony, kto kocha świat a nie kocha Boga!, mówił św. Filip Neri. I jeśli ci światowcy prowadzą życie niespokojne, tym bardziej niespokojna będzie ich śmierć, kiedy kapłan nakaże opuścić ten świat słowami: Proficiscere, anima christiana, de hoc mundo: uściśnij krucyfiks, gdyż skończył się świat dla ciebie. Złem jest, że w świecie mało się myśli o Bogu i przyszłym życiu, gdzie będziemy przebywać na wieki. Wszystkie myśli lub prawie wszystkie dotyczą rzeczy ziemskich, a zatem dzieje się tak, że jak życie nieszczęśliwe to i bardziej nieszczęśliwa śmierć. Toteż przed zatwierdzeniem wyboru twojego stanu życiowego, wyobraź sobie chwilę śmierci i wybierz ten stan, jakiego wówczas chciałbyś być. Wtedy nie będzie już czasu na naprawę błędu, jeślibyś miał się pomylić, stawiając wyżej życie z większą wolnością nad Boże powołanie. Rozważ, że każda rzecz doczesna kończy się: Praeterit figura huius mundi; koniec będzie musiał nadejść dla każdego z nas. Każda rzecz przemija a śmierć się przybliża, a my, ile kroków uczynimy, tym bardziej się przybliżamy do śmierci a ze śmierci przejdziemy do wieczności. Po to się narodziliśmy: Ibit homo in domum aeternitatis suae. Śmierć nadejdzie, kiedy najmniej sobie to wyobrażamy. Ach, znajdując się więc w obliczu śmierci, czym nam się będą wydawać wszystkie te dobra ziemskie, jeśli nie przemijającymi dobrami, marnościami i szaleństwami? Na cóż zda się ostrzeżenie Jezusa Chrystusa przed zatraceniem własnej duszy po zyskaniu świata całego? Quid prodest homini, si mundum universum lucretur, animae vero suae detrimentum patiatur? Na nic się nie zda, tylko na to, by umrzeć nieszczęśliwą śmiercią po nieszczęśliwym życiu.

I na odwrót – młodzieniec, który pozostawi świat, by oddać się całkowicie Jezusowi Chrystusowi, jakże będzie się widział zadowolonym żyjąc w samotnej celi, z dala od zgiełku oraz częstych niebezpieczeństw, jakie są w świecie, niebezpieczeństw utraty Boga! W klasztorze nie będzie miał zabaw, muzyki, komedii i balów, lecz będzie miał Boga, który go będzie pokrzepiał i pozwalał mu cieszyć się pokojem. Mówię o pokoju, jaki można mieć w tej dolinie łez, gdzie każdy musi cierpieć swoje i może ze świętą cierpliwością zaskarbić sobie ów pełen pokój przygotowany w niebie. Żyjąc z dala od rozrywek światowych, miłosne spojrzenia kierowane od czasu do czasu na krucyfiks, [...] miłosne westchnienia [ku Bogu], pocieszą go bardziej niż wszystkie rozrywki i festyny świata, które pozostawiają gorycz. I jeżeli zadowolony przeżyje to życie, bardziej zadowolonym będzie się czuł w chwili śmierci, że wybrał stan zakonny. Jakże będzie pocieszony na myśl, że spędził swe lata życia na modlitwach, czytaniach duchowych, umartwieniach i innych pobożnych ćwiczeniach, a zwłaszcza jeśli w zakonie włączył się w zbawienie dusz swymi kazaniami i słuchaniem spowiedzi! To rzeczy, które w chwili śmierci powiększą w nim ufność wobec Jezusa Chrystusa, szczodrego w nagradzaniu tych, którzy trudzili się dla Jego chwały. Przejdźmy do konkuzji na temat twego wyboru. Ponieważ Pan wezwał cię do opuszczenia świata i bycia całkowicie dla Niego w życiu konsekrowanym, powiadam ci: raduj się i zarazem drżyj. Raduj się z jednej strony, dziękuj zawsze Panu, gdyż bycie wezwanym przez Boga do życia doskonałego jest łaską, której Bóg nie wszystkim udziela: Non fecit taliter omni nationi. Z drugiej strony drżyj, albowiem jeśli nie posłuchasz Bożego wezwania, wystawisz na wielkie niebezpieczeństwo swe zbawienie wieczne. Nie mam tu dość miejsca, by opowiedzieć ci o wielu przykładach młodzieńców, którzy zignorowali powołanie, przeżyli życie nieszczęśliwie i tak samo nieszczęśliwie umarli. Bądź pewien tego, że jeśli twe powołanie okaże się prawdziwe, a pozostaniesz w świecie, nie zaznasz pokoju i twa śmierć będzie bardzo niespokojną z powodu wyrzutu sumienia, jakie będzie cię wtedy męczyło, że nie usłuchałeś się Boga powołującego cię do stanu zakonnego. Na końcu twego listu chciałeś, abym ci powiedział, czy w przypadku nie odczuwania pociągu do życia zakonnego, lepiej by było ożenić się, jak tego chcą rodzice, lub zostać księdzem diecezjalnym. Odpowiadam ci: stanu małżeńskiego nie mogę ci poradzić, podczas gdy św. Paweł nikomu go nie zaleca, chyba że byłaby taka konieczność z powodu niepohamowanej zmysłowości cielesnej, której braku jestem pewien w twoim przypadku.

Co do bycia kapłanem diecezjalnym zważ, że takowy ma kapłańskie obowiązki pośród rozproszeń oraz niebezpieczeństw właściwych dla osób świeckich, gdyż żyjąc w świecie nie jest w stanie uniknąć problemów we własnym domu, z powodu krewnych, oraz niebezpieczeństw dla duszy. Będzie miał pokusy we własnym domu, nie mogąc zapobiec temu, by nie było w nim kobiet, krewnych, osób pomagających lub obcych. Powinieneś tam zaszyć się w osobnym pokoju i nie zajmować się niczym innym jak sprawami Bożymi. To jednakże jest bardzo trudne w praktyce i toteż mało jest kapłanów, którzy we własnym domu dążą do świętości. I odwrotnie – wstępując do zakonu o ścisłej regule będziesz wolny od męczących myśli o jedzeniu i ubraniu, gdyż tam we wszystko zaopatrzy cię klasztor. Nie będziesz miał tam krewnych, którzy by cię niepokoili; nie wejdą tam kobiety mącące myśli. I tak daleki od zgiełku świata nie będziesz miał nikogo, kto by ci przeszkadzał w modlitwach i skupieniu. Powiedziałem klasztor o ścisłej regule, ponieważ jeśli chciałbyś wstąpić do innego, gdzie żyje się w luźny sposób, lepiej jest, abyś został we własnym domu i starał się zbawić duszę, jak tylko możesz. Wstępując bowiem do wspólnoty, gdzie panuje luźna atmosfera, naraziłbyś się na niebezpieczeństwo zatracenia się. Jakkolwiek wstąpiłbyś z postanowieniem modlenia się i myślenia jedynie o Bogu, mimo to, pociągany złym przykładem współtowarzyszy oraz wyśmiewany i nawet prześladowany – jeśli nie będziesz chciał żyć tak jak oni – zaniechasz wszystkich nabożeństw i będziesz postępował tak, jak inni. Jeśli więc Bóg raczy udzielić ci łaski powołania, uważaj, by zachować je, polecając się często Jezusowi i Maryi w swych modlitwach. I wiedz, że jeśli postanowisz oddać się cały Bogu, demon odtąd zwiększy swe wysiłki kusząc cię, abyś popadł w grzech a zwłaszcza abyś stracił powołanie. Pozdrawiam Cię i proszę Pana, aby uczynił cię całego swoim.

Spowiedź

Nieprzyjaciel rodzaju ludzkiego stara się oddalić dusze od Jezusa, wpajając w nie obawy takie jak wyolbrzymiony lęk złego wyspowiadania się. Oto fragment listu jednej dziewczyny:

Jednym z mioch podstawowych problemów jest to, że nie wiem czy robię różne rzeczy dobrze: czy się dobrze spowiadam, czy dobrze przyjmuję Komunię św. , czy dobrze się modlę... i ta niepewność sprawia, że unikam Komunii św., modlitwy, itd. Gdybym tylko była pewna z uprzedzeniem, że Pan będzie zadowolony z mojej spowiedzi, natychmiast bym pobiegła. Niestety zatrzymuję się przed Bogiem, który jest Miłością, który może wzywa mnie, żebym się Jemu poświęciła, ale boję się do Niego zbliżyć. Módl się za mnie, aby Pan dał mi odwagę do czynienia tego, czego On ode mnie oczekuje!

Droga Siostro w Chrystusie,

                                              Od wielu miesięcy piszemy do siebie maile, cieszę się, że w tym czasie kontynuowałaś trwanie w drodze duchowej i w rozeznawaniu powołania. Nie powinnaś się zatrzymywać, lecz postępować na drodze doskonalenia chrześcijańskiego. Nie martw się zbytnio popełnionymi grzechami, bo Pan jest dobry i chętnie nam przebacza, gdy spowiadamy się ze szczerą skruchą. Żadna dziewczyna nie jest godna, aby zostać Oblubienicą Jezusa, ponieważ On jest Bogiem, podczas gdy my, synowie Ewy, wszyscy jesteśmy grzesznikami. Kiedy Pan udziela jakiejś osobie łaskę powołania do życia konsekrowanego, nie czyni tego na podstawie zasług, lecz z czystej miłości. Jeśli zostaniesz siostrą zakonną (ma wielka nadzieję, że tak się stanie!), nie będzie to dzięki Twoim zasługom, ale tylko dlatego, że Jezus tak chciał, bo On jest dobry. Diabeł nie chce, abyś żyła po chrześcijańsku, dlatego stara się oddalić Cię od Jezusa doprowadzając cię do smutku i obaw. Kiedy jakaś osoba jest zalękniona i zdemoralizowana, dla demona łatwo odciągnąć ją od modlitwy i od Komunii. Nie możesz wpadać w taką pułapkę.

Ty nie możesz już żyć bez Jezusa, ponieważ kiedy twoja miłość do Niego jest chłodna, bardzo cierpisz w swym sercu. Musisz bardzo kochać Jezusa, gdyż w świecie jest wiele rozproszeń i pokus; oto dlaczego mam wielką nadzieję, że będziesz mogła wstąpić do jakiegoś klasztoru. Tam będzie ci łatwiej żyć po chrześcijańsku w sposób żarliwy, tam będziesz mogła myśleć tylko o tym, by kochać Boga całym sercem, bez rozpraszania się niepotrzebnymi ziemskimi rzeczami.

Musisz spróbować żyć po chrześcijańsku w sposób radosny, musisz próbować oddalać od siebie niepotrzebne lęki. Musisz modlić się codziennie bez obaw, że modlisz się źle, ważne jest, że nie rozpraszasz się z własnej woli podczas modlitwy. Ponadto byłoby pięknie gdybyś dialogowała z Jezusem i Maryją. Tak, możesz rozmawiać po bratersku z nimi, opowiadając o swoich problemach, o swoich cierpieniach, o swoich pragnieniach, ale przede wszystkim mówiąc, że ich kochasz i że chcesz ich kochać przez resztę wieczności, itd. Święty Alfons Maria Liguori napisał piękną książeczkę, która wyjaśnia w jaki sposób należy rozmawiać z Bogiem.

Co się tyczy spowiedzi, nie bój się; istotne jest żałować popełnionych win, później wystarczy wyznanie grzechów śmiertelnych, ale jeśli chcesz możesz wyznać także te lekkie. Aby popełnić grzech ciężki musisz być w pełni świadoma, że to co czynisz bardzo Boga obraża i w pełni na to pozwalasz.jeśli zaś nie wiedziałaś, że coś było poważną materią lub nie miałaś pełnej świadomości, lub też nie było w tym pełnego przyzwolenia woli, możesz być pewna, że nie popełniłaś grzechu śmiertelnego. Jeśli nie możesz przysiąc, że jakiś czyn był z całą pewnością grechem ciężkim, nie jesteś zobowiązana, by go wyznawać. Poprzez rozgrzeszenie odpuszcza się wszystkie grzechy, także te których nie wyznałaś nie będąc pewna czy są śmiertelne. W każdym razie jeśli twój spowiednik jest dobrym kapłanem, możesz opowiedzieć mu o swoich wątpliwościach sumienia i on ci pomoże zrozumieć czy były to grzechy śmiertelne, lekkie czy też zwykłe skrupuły.

Diabeł nie chce, żebyś przyjmowała Komunię św. , ponieważ w ten sposób jednoczysz się z Jezusem: On staje się cały twój, a ty stajesz się cał Jego. Kiedy Jezus jest w Tobie, powinnaś mówić do niego słowa miłości, mów Mu, że Go kochasz i że chcesz kochać Go jeszcze bardziej, bo On na to zasługuje. Mów Mu, że jesteś gotowa oddać Mu swoje życie, że chcesz kochac tylko Jego, że chcesz, aby wszystkie dusze Go kochały, aby On królował nad wszystkimi sercami ludzkimi, aby wszystkie dusze się zbawiły i poszły do Nieba kochać Go na zawsze, że wolałabyś umrzeć niż popełnić choć jeden grzech w pełni świadomie, itd.

Masz delikatne sumienie, więc kiedy nie jesteś pewna czy popełniłaś grzech ciężki, powinnaś zakładać, że go nie popełniłaś. Osoby o wrażliwym sumieniu, gdy popełniają grzech ciężki nie mają wątpliwości, lecz są tego pewne . Po tym jak sięwyspowiadałaś, możesz kontynuowć przystępowanie do Komunii świętej aż do momentu, w którym będziesz pewna, że popełniłaś grzech ciężki. Teolodzy nauczają, że jeśli masz wątpliwości czy jesteś w stanie łaski uświęcającej czy też w grzechu, możesz nadal przyjmować Komunię św., ale dobrze wpierw odmówić ze skruszonym sercem akt żalu, czyli modlitwę, w której przepraszasz Boga za wszystkie Twoje winy, nie tyle przez wzgląd na kary, na które zasłużyłaś, ale przede wszystkim ponieważ obraziłaś Tego, który jest nieskończenie dobry i godny tego by być kochanym ponad wszystko, jednocząc się z Nim w Komunii św, oddalisz skrupuły, ale przede wszystkim oddalisz pokusę diabła, którychciałb Cię trzymać z daleka od Komunii św., tj. od Jezusa. Komunia św. da Ci siłę, by oprzeć się pokusom, da ci większy zapał do modlitwy i pozwoli Ci rozpalić się w miłości Boga i bliźniego.

Mam nadzieję, że pomocne Ci było moje dzielenie się, ale pozostaję zawsze do Twojej dyspozycji, gdybyś potrzebowała jeszcze jakichś wyjaśnień.

W Jezusie i Maryi,

Cordialiter

Doświadczenie z życiem zakonnym

Przeprowadziłem wywiad z pewną dziewczyną mającą bogate doświadczenie z życiem zakonnym, spędziła ona kilka lat w klasztorze klauzurowym, z którego wyszła z powodów zdrowotnych. By zachować jej anonimowość nadałem jej pseudonim Gemma, z racji jej nabożeństwa do św. Gemmy Galgani.

Droga Gemmo, przede wszystkim dziękuję ci za twoją bezinteresowną przyjaźń. Tym razem chcę zadać ci parę pytań na temat wątpliwości dotyczących powołania.

- Niektóre osoby po nawróceniu się czują pociąg do życia zakonnego, jednakże wątpią, czy mają powołanie, gdyż myślą, że nie są go godne z powodu grzechów w przeszłości. Ale czy Bóg może wzywać do życia konsekrowanego również takie dusze, które żałowały za grzechy śmiertelne popełnione w przeszłości?

- Założywszy, że nie ma świecie stworzenia godnego otrzymania daru powołania zakonnego, mówię ci, że nawet jeśli dana osoba popełniłaby grzechy śmiertelne w swoim życiu przed nawróceniem się, jeśli naprawdę wierzy w miłosierdzie Boże, dobrze wie, że poprzez szczerą skruchę z postanowieniem nie grzeszenia więcej, otrzymuje się przebaczenie grzechów w sakramencie pokuty i pojednania. Obmyta i oczyszczona przez Krew Chrystusa staje się czysta jak śnieg. To pokusa i także brak pokory wierzyć, że nie możemy otrzymać tego daru od Boga, czyżby Stworzyciel nie znał dobrze duszy, którą stworzył? Czyżby się pomylił? Jest wielką zarozumiałością z naszej strony sądzić, iż mamy słuszne kryteria oceny wyborów Bożych. Nie zapominajmy, że Jezus po całej nocy spędzonej na modlitwie wybrał dwunastu mężczyzn, o których nie możemy powiedzieć, jakoby byli wzorami świętości czy przykładami cnót! Uważam, że kiedy człowiek otrzymuje dar, powinien jedynie podziękować, a w przypadku powołania powiedziałabym, że nie starczy wieczności na podziękowanie. Oczywiście, kiedy było się dobrym, łatwo jest pozwolić się kochać, ale kiedy się było złym naprawdę upokarzającą rzeczą jest być kochanym mimo wszystko. Tak więc, wystarczy pomyśleć, spojrzeć na przeszłość, uczynić akt pokory i przyjąć z wiarą ów wielki dar, jakiego Pan udziela temu, komu chce, według swoich kryteriów a nie naszych, dzięki Bogu!

- Dobrze znasz życie klasztorne. Czy diabeł próbuje kusić osoby konsekrowane wątpliwościami wokół powołania? Dlaczego to czyni?

- Diabeł czyli ten, kto próbuje zawsze pozbawić dzieci Bożych szczęścia, nie znosi widoku stworzenia zażywającego radości z poświęcenia się Panu, i wiele da, by oderwać stworzenia od takiego zamiaru, siejąc w ich myślach i sercu wiele wątpliwości dotyczących powołania. On również dobrze wie, że osoby konsekrowane ofiarują całe swe życie na wyrywanie mu dusz, tak bardzo nienawidzi mniszek, że nazywa je pogardliwie ‘głowami w bandażach’!, wymyśliłby cokolwiek, by tylko skłonić je do porzucenia życia zakonnego. W szczególny sposób pracuje w nowicjatach, ponieważ wie, że brak doświadczenia i niepewność w pierwszych etapach życia zakonnego sprawia, że osoby są bardziej kruche i słabe, ale jeśli dobrze przylgnęły do Pana, ufają w Jego pomoc, dzięki nieustannej modlitwie wszystkie wątpliwości znikają, a dusza może iść dalej bez dezorientacji.

- Kiedy dana osoba ma wątpliwości do do powołania, wypada, aby zwierzyła się swojemu kierownikowi duchowemu lub przełożonej klasztoru, jeśli jest nowicjuszką?

- Jest rzeczą bardzo ważną, aby, gdy tylko pojawią się w umyśle wątpliwości odnośnie powołania, pomówić o tym czy to z kierownikiem duchowym, czy z przełożoną, którą w przypadku mniszki może być mistrzyni nowicjatu lub z przeoryszą, jeśli jest się już po profesji, gdyż ze względu na wspólnotę przełożeni muszą ocenić, czy powołanie jest prawdziwe czy nie. To bardzo ważne także dlatego, że jeśli to tylko pokusa, to poprzez rozmowę natychmiast jest demaskowana. Przypominam sobie istotnie, że wielu świętych, między innymi św. Tereska od Dzieciątka Jezus, mieli również w przeddzień profesji straszne wątpliwości co do powołania, ale gdy tylko porozmawiali o tym z osobami, które ich prowadzili, znikały! Niestety, nieprzyjaciel jest uparty w kuszeniu także i osób zakonnych po 50 latach życia zakonnego, niesamowita rzecz! Dlatego trzeba być zawsze czujnym, gdyż on nie robi sobie nigdy wakacji, na emeryturę niestety także nie przechodzi!

- Dziękuję ci za odpowiedzi. Cenię sobie bardzo twą serdeczną i braterską przyjaźń, którą odwzajemniam bardzo chętnie.

- Drogi bracie, mam nadzieję, że udzieliłam wyczerpujących odpowiedzi. Pragnę podziękować ci za cudowny przydomek, jaki mi dałeś nazywając mnie ‘Gemmą’, bardzo mi się spodobał, był to czuły gest od brata duchowego, który zrozumiał, jak bardzo cierpię. Pozdrawiam cię i dziękuję za twą przyjaźń. Niech Bóg cię błogosławi.

Powolanie zakonne

Przytaczam parę fragmentów listu pewnej dziewczyny, którą pociąga życie zakonne i chciałaby zostać siostrą zakonną...

Szanowny Cordialiter,

                                     […] widzę, że udało Ci się bardzo dobrze odczytać myśli mojego serca. W istocie czuję pociąg do życia zakonnego, ale nie mogę pojąć, do jakiego zakonu Pan mnie wzywa. W pewnym sensie „sympatyzuję” z […], ale doceniam je – jak Ci już powiedziałam – ze względu na ich ubóstwo, regułę, rygor w życiu zakonnym oraz zaangażowanie dla Tradycji. Problem jest taki, że czasem nachodzą mnie wątpliwości, pytam się sama siebie, czy tylko te rzeczy wystarczają, by twierdzić, iż Pan wzywa mnie do tego zakonu.

[…] Bardzo mi przykro widzieć, jak wielu ludzi po wejściu do kościoła zwraca się do posągów świętych i nie zaszczyca nawet jednym spojrzeniem tabernakulum, gdzie realnie jest obecny Jezus.

[…] Ostatnio odkrywam św. Alfonsa Marię Liguori i coraz bardziej mnie zadziwia mnie, jak udało mu się połączyć nabożeństwo maryjne z eucharystycznym. Dziękuję Ci za cenną posługę, jaką spełniasz swoim blogiem.

W Jezusie i Maryi

(podpis)

Najdroższa w Chrystusie,

                                             bardzo się cieszę, że czujesz pociąg do życia zakonnego i chciałabyś zostać siostrą zakonną. Kiedy w październiku powiedziałaś mi, że jesteś 25-letnią dziewczyną, „obawiałem się”, że mogłabyś oddać swe serce jakiemuś biednemu stworzeniu ludzkiemu. Wyjść za mąż jest dozwoloną rzeczą, ale jak naucza św. Paweł, kobiety zamężne myślą głównie o podobaniu się swoim mężom. My natomiast wiemy, że naszym prawdziwym celem na tej ziemi jest zbawienie duszy i oddanie chwały Bogu. Wstępując do dobrego zakonu ma się wiele możliwości zbawienia i zostania świętym. Z tego powodu gorąco proszę Boskiego Odkupiciela, aby Cię obrał za swą czystą oblubienicę.

Odwagi, tak bardzo potrzebne są siostry zakonne, gorliwe o dobro dusz i większą chwałę Bożą. Nieprzyjaciel rodzaju ludzkiego zrobi wszystko, byś nie wybrała drogi życia, jaką chce Bóg dla Ciebie, ale musisz się stanowczo temu opierać i walczyć jak odważny żołnierz. Mam nadzieję, że będziesz mogła spędzić parę dni w zakonie, by móc wybrać drogę życia, do której Bóg Cię wzywa. By zostać siostrą zakonną trzeba pokonać wiele przeciwności, ale warto to uczynić. Przez trudy do celu!

Pozdrawiam Cię bratersko w najświętszych Sercach Jezusa i Maryi

Cordialiter

Zostać siostrą klauzurową

Pewna dziewczyna napisała do mnie list, w którym podzieliła się wrażeniami z odwiedzin u sióstr Córek Serca Jezusa założonych przez błogosławioną Marię Deluil-Martiny.

Drogi D.,

                nigdy nie znajdę odpowiednich słów, by podziękować Ci za polecenie mi Zgromadzenia Córek Serca Jezusa. Czas spędzony z siostrami był niezwykłym doświadczeniem, które zapaliło płomień w moim sercu. Siostry ze wspomnianego zgromadzenia wydają się być aniołami na ziemi. Okazały mi miłość i wielką dyspozycyjność. Widać, że prawdziwie kochają serce Jezusa i Maryi, a ich modlitwa jest jak nieprzerwany hymn chwały zanoszony bez oznak zmęczenia, za to z wielką radością.

W trakcie pobytu u sióstr modliłam się bardzo intensywnie i prosiłam Pana, by wskazał mi drogę, na której będę mogła kochać Go coraz bardziej. A dzisiaj, tuż przed odjazdem, w czasie Mszy św. podczas ostatniej pieśni dziękczynnej moje serce zaczęło silnie bić, a następnie zaczęłam płakać wbrew własnej woli. To było przeżycie, które trudno opisać. Jak bardzo kocha nas Jezus! Jak bardzo Jego serce płonie miłością do nas!!!

Jeszcze raz dziękuję za wszystko, a szczególnie za twoją pomoc!

Pozdrowienia w sercu Jezusa i Maryi.

(własnoręczny podpis)

Poświęcić się Bogu

Pewna włoska dziewczyna napisała do mnie przepiękny list zatytułowany “Poświęcić me życie Bogu” i pragnę dać go Wam do przeczytania celem Waszego podbudowania duchowego. Oto tłumaczenie na język polski:

Drogi bracie,

                     w tym tygodniu otrzymałam cudowną wiadomość! Mój kierownik duchowy przyjął z radością moje naleganie, bym poświęciła swe życie Bogu. Wcześniej polecił mi wziąć sobie trochę czasu celem właściwego rozeznania. W ciągu tych trzech miesięcy nie opuściłam ani jednej Mszy św. i nie było ani jednego dnia, w którym nie modliłabym się żarliwie, bym mogła zrozumieć, czego Pan dla mnie chce, tak bym mogła spełnić Jego wolę w najlepszy sposób. Teraz mam jasną świadomość, że muszę być cała Jego. Jezus mnie pociągnął swoim nadzwyczajnym pięknem, słowami, jakimi mnie obdarza każdego dnia we Mszy św., zdobył mnie w Komunii św., wziął w posiadanie moje serce i duszę. I dzień po dniu zaleca się do mnie, na tysiąc sposobów. Chwilami podtrzymuje moją ludzką kruchość i nieskończoną nędzę. Poddaje próbie moją wierność, ale szatan próbuje na wszelki sposób zasiać we mnie wątpliwości. Ma to przede wszystkim miejsce podczas adoracji eucharystycznej, czas, na jaki czekam z lękiem, jak narzeczona, która chce pobiec do ukochanego, by być razem z nim. Próbuje mnie zniszczyć wątpliwością, czy aby to tylko nie moje pragnienia, czy aby nie jestem zbyt głupia i słaba, bym mogła złączyć się z Jezusem poświęcając Mu swe życie. Ale dobry Bóg zna nasze serce i ułomności i nigdy nie poddaje nas próbie ponad nasze siły. Z Jego łaską podnoszę się, silniejsza niż wcześniej i także bardziej przekonana. Rozumiem zatem, że próba jest ogromną łaską, jakiej nam Pan udziela, gdyż trzymając Go za rękę i dzięki Jego sile, wychodzimy z niej silniejsi niż przedtem. Zakochuję się w Nim z każdym dniem coraz bardziej. Rano czuję Go blisko siebie, tak jak tylko zakochany może okazywać są bliskość. Skupia moją uwagę w ciągu całego dnia, ogarnia mnie swą czułością za każdym razem, gdy pomyślę o Nim czy wymówię Jego najsłodsze imię. Więc, będziesz sobie zadawał teraz pytanie, jakaż to dobra wiadomość: otóż powiedziałam kierownikowi duchowemu, że nie będę mogła długo zostać w świecie, toteż uprosiłam założenie nowego zakonu, o którym rozmawialiśmy. A on powiedział, że przed latem zaczną się prace budowlane kościoła w centrum […] i tam powstanie klasztor. Mamusia Niebieska da mu zrozumieć, jakiego chce zakonu. Jestem tak szczęśliwa, że wychodzę z siebie, dosłownie: moja dusza chwilami wydaje się pragnąć podjąć lot ku ojczyźnie niebieskiej. Obecnie nikt nic nie wie o tym moim powołaniu, oprócz kierownika i przyjaciółki, o której Ci mówiłam. Także ona jest wezwana do życia konsekrowanego.

Moja matka zaczęła coś podejrzewać, ale ja nie powiedziałam jej jeszcze ani słowa na ten temat. Rankiem, kilka dni temu, pytała mnie, co to za „sekrety” mam z ojcem A., widząc, że od trzech miesięcy częściej ze sobą rozmawialiśmy. Zapytała mnie, czy chcę zostać zakonnicą, a ja zasugerowałam jej, by zapytała się Boga. Obecnie przebywa taką samą drogę wiary jak ja, z tą różnicą, że ona zawsze była blisko Pana, a dzięki jej modlitwom Bóg przyciągnął mnie do Siebie. Poza tym zawsze pragnęła mieć syna kapłana, więc oczekiwałam innej reakcji. Powiedziała, że nie muszę zostawać zakonnicą (kiedy ludzie mówią „zostać zakonnicą czy mniszką” mówią to pogardliwie), że mam założyć rodzinę, że nie nadaję się, by żyć w zamknięciu i że Boga można kochać również i bez tego. Poczekałam, aż odeszła ukryć swe łzy. Nie odezwałam się do niej ani jednym słowem na ten temat, ale teraz boję się dnia, w którym będę musiała pomówić o tym z moją rodziną. Przyjaciele na pewno mnie wyśmieją i odwrócą się do mnie plecami, krewni nie zrozumieją mnie i będą się ze mnie naśmiewać. Może Jezus tak chce. Jestem bardzo wrażliwą osobą i ciężko znoszę sytuacje, kiedy odczuwam ból z powodu każdej błahostki, ale z Jezusem gotowa jestem zmierzyć się z każdym przeciwnikiem. Jeśli On chce mnie za oblubienicę, nikt w świecie nie zdoła sprzeciwić się Jego woli.

Proszę Cię o modlitwę za mnie i w intencji tego planu życiowego. Oczywiście odwzajemnię się tym samym.

Serdeczne pozdrowienia w Jezusie i Maryi.

(podpis)

Moje swiadectwo

Jestem 29-letnia Polka. Obecnie mam te laske i szczescie zyc w domu Jezusa w zgromadzeniu Corek Serca Jezusowego w Wenecji (Wlochy). Po moim wstapieniu kazdego dnia dziwie sie, pelna podziwu, jak dobry byl dla mnie Jezus i jak dobry jest nadal. Otoz od wielu lat towarzyszylo mi silne i gorace pragnienie zycia tylko dla Niego, zachowujac dla Niego cale moje serce. Prowadzilam w swiecie zwyczajne zycie, starajac sie zawsze byc blisko Niego, modlac sie i adorujac, ale nie widzialam jasno mego miejsca w swiecie, pytalam sie, ktora droga zycia jest ta wlasciwa dla mnie? Bylam troche zmartwiona, jakby zagubiona, ale ufnosc pokladana w Jezusie byla moja sila i pokojem. Nosilam w sercu pragnienie bycia blisko Jezusa Eucharystycznego i poznawania coraz lepiej Jego tajemniczego zycia eucharystycznego, ktora mnie przyciagala, bedac moim glownym przedmiotem rozwazan. W pewnym momencie mego zycia, kochany Jezus posluzyl sie pewnymi osobami i okolicznosciami, by wyjawic mi swoj plan mego szczescia. Tak to poznalam klasztor Corek Serca Jezusowego, w ktorego duchowosci odnalazlam sie: kochanie, pocieszanie Najswietszego Serca Jezusa, wynagradzanie za tyle zniewag Mu wyrzadzonych, laczenie sie z Jezusem Ofiarnikiem i Ofiara w kazdej Mszy sw., a wszystko to za posrednictwem i wraz z Najswietsza Maryja Panna, bedac w scislej jednosci takze z Jej Niepokalanym Sercem. Byc razem z Jezusem dla Ojca, modlac sie, cierpiac, wynagradzajac, kochajac, i wstawiajac sie za grzesznikami wypraszajac im zbawienie. Oto program Corek Serca Jezusowego, cel ich zycia i istnienia. Od niedawna jestem w klasztorze, ale juz od mego przybycia doswiadczalam caule opieki Jezusa, i doswiadczam jej codziennie w sposob, ktory mnie zadziwia i porusza, i nie pozostaje mi nic innego jak kochac coraz bardziej Jezusa i kontemplowac bez konca Jego dobroc, delikatnosc, a przede wszystkim Jego milosc do mnie, ze cucia oddac sie mi w ten sposob. Porwal mnie, wyrwal z ogrodu swiata, by zasadzic mnie w swoim zamknietym ogrodzie, dodajac mnie do innych kwiatow, by opiekowac sie mna. Corki Serca Jezusowego zafascynowaly mnie swa ogromna wiernoscia duchowi ich Zalozycielki, bl. Marii od Jezusa Deluil-Martiny, ktorej nauki oraz zarliwe mysli sa tu realizowane i przestrzegane kazdego dnia, w rzeczach nawet najmniejszych. Cisza, skromnosc, skupienie, duch modlitwy sa budujace oraz pozwalaja byc codziennie blisko Serca naszego kochanego Zbawiciela, ktory jest tu nasza radoscia, sila oraz szczesciem, ktore nie mija, lecz jest do odkrywania i zachwycania sie nim. Kazdy nowy dzien jest inny mimo stalych modlitw, czynnosci, prac. Zawsze przynosi cos nowego, na przyklad ubogaca w pobozna mysl czy slowo z kazania ksiedza. Sercem zycia siostr jest Msza sw., sprawowana rano kazdego dnia, ktora nas wzmacnia i przygotowuje do przezycia kolejnego dnia. Najswietszy Sakrament jest wystawiony od rana do wieczora, i kazda Corka Serca Jezusowego ma slodki urzad adorowania Jezusa w ustalonych porach. Kazdy dyzur adoracyjny jest zawsze nowym spotkaniem z Jezusem, tak sluzymy Mu nasza obecnoscia i tutaj przed Nim czerpiemy swiatlo, pokoj, sile, zwlaszcza kiedy przychodza trudnosci. Jest naszym Lekarzem i Doradca. Corki Serca Jezusowego maja za swych patronow i swietych, ktorzy je szczegolnie chronia, Najswietsza Maryje Panne, sw. Jozefa, sw. Michala Archaniola i bl. Marie od Jezusa Deluil-Martiny – ich opieke i cuda doswiadcza sie tu, widzi sie, tak ze jestesmy pelne ufnosci, pokoju i wiary w Boza Opatrznosc i pomoc naszych niebieskich przyjaciol.

Agnieszka

Nie można odrzucać powołania zakonnego

Św. Alfons di Liguori opowiada w swoich pismach, że w słynnym rzymskim kolegium jezuickim był młodzieniec posiadający wiele zalet. Czyniąc ćwiczenia duchowe spytał swego spowiednika, czy grzechem jest nie odpowiedzenie na powołanie zakonne. Spowiednik odrzekł, że samo w sobie nie jest to grzechem ciężkim, ponieważ powołanie jest radą ze strony Boga, a nie jakimś kategorycznym rozkazem; ale odrzucanie go wystawiłoby na niebezpieczeństwo zbawienie własnej duszy, jak przydarzyło się to wielu, którzy potępili się w ten sposób. Chłopak nie odpowiedział na Boże wezwanie i poszedł studiować gdzie indziej, gdzie szybko zaczął opuszczać modlitwę oraz sakramenty, i w końcu oddał się grzesznemu życiu. Jednej nocy, schodząc po schodach z domu grzesznej kobiety, został śmiertelnie zraniony przez swego rywala. Powiadomiono kilku kapłanów, by udzielili mu sakramentów, on jednakże skonał przed ich przybyciem, i to skonał przed jezuickim kolegium, które porzucił. Według św. Alfonsa Bóg chciał w ten sposób, aby poznano karę, na jaką zasłużył ów chłopak wzgardziwszy swoim powołaniem.

Oblubienica Chrystusa

Pewna studentka z Neapolu żyła beztrosko aż do 21. roku życia, jednakże gdy się zaręczyła, zaczęły się jej problemy z rodzicami i częste kłótnie z nimi. Z anioła przekształciła się w żmiję gotową zabić każdego. Czuła się nieszczęśliwa, płakała, uważała wszystkich za swych wrogów, przede wszystkim Boga, który, przeciwnie, jest dobrem nieskończonym. I tak usunęła Pana ze swego życia, On zaś nie zapomniał o niej i wystawił na nią pułapkę, by ją złapać. Matka dziewczyny zdecydowała się pojechać na pielgrzymkę do Ziemi Świętej i zdołała przekonać córkę, by ta jej towarzyszyła. W grupie pielgrzymów było parę braci i sióstr z zakonów o ścisłej regule.

Na początku „buntownicza” dziewczyna przyjmowała oporną postawę wobec tych osób zakonnych a kiedy musiała się do nich zwracać, używała ostrych słów, kiedy jednakże ujrzała ich budujące zachowanie oraz pobożny i żarliwy sposób modlenia się, zmieniła o nich zdanie, rozważyła Mękę Chrystusową i żałowała dokonanego zła w całym jej życiu, otrzymując rozgrzeszenie w Bazylice Grobu Pańskiego w Jerozolimie. Pewna zakonnica wskazała jej kapłana, by z nim porozmawiała i tak stał się on od tamtego czasu jej kierownikiem duchowym. Jednakże studentka nie była całkowicie „ujarzmiona”, i prowadziła swe chrześcijańskie życie połowicznie, na kompromisach i kontrastach. Przełom nastąpił podczas pielgrzymki do Fatimy, gdzie zdecydowała się zachowywać bardziej odpowiednio. Wróciwszy do Włoch poprosiła swego kierownika duchowego o prowadzenie zarówno jej duszy jak i duszy jej narzeczonego w związku z zbliżającym się małżeństwem. W międzyczasie zaczęła odmawiać każdego dnia różaniec, zmieniła sposób ubierania się, przestała robić sobie makijaż i nie chodziła już na dyskoteki. Ta zmiana przysporzyła jej wiele problemów z rodziną, toteż zdecydowała się przeprowadzić do klasztoru sióstr poznanych w Ziemi Świętej, by móc kontynuować swoje studia na spokojnie.

Dziewczyna nie miała żadnego zamiaru zostać zakonnicą, ale jej kierownik duchowy przedstawił jej możliwość powołania zakonnego. Żyjąc razem z siostrami zakonnymi zaczęła brać udział w życiu wspólnoty, we wspólnych modlitwach, i zamiast uczyć się, czytała biografie świętych. Zaczęła odczuwać po raz pierwszy w swoim życiu wezwanie do życia zakonnego, ale próbowała zagłuszyć w sobie to natchnienie, starając się uciszyć głos serca. Pomówiła o tym z kierownikiem duchowym, który potwierdził jej to, czego się obawiała: chodziło o powołanie. I tak oto zostawiła klasztor i wróciła do domu, nie chcąc słyszeć o powołaniu, oddała się przygotowaniom do ślubu, by zapobiec temu, by Bóg pokrzyżował jej plany. Przygotowania do ślubu jednakże, zamiast napełniać ją radością, wzbudzały w niej lęki. Wszyscy zauważyli, co się z nią działo, ale ona nie chciała przyznać, że brakowało jej życia modlitewnego z siostrami zakonnymi oraz bliskiej relacji z Jezusem, czyli tego, co stało się dla niej nieodzownym jak tlen. W międzyczasie jej pokoik stał się podobny do klasztornej celi.

W dniu swych urodzin zadzwoniła do zakonnic, które ją zaprosiły na kilka dni do ich klasztoru. Zgodziła się z radością, gdyż jej serce ciągnęło ku życiu zakonnemu. Miała zostać tam tylko parę dni, tymczasem została tam już na zawsze. Dobry Jezus wzywał ją, a ona zmęczyła się walką, opieraniu się Mu oraz uciekaniu. Tak oto poddała się miłości Boskiego Zbawiciela i powiadomiła telefonicznie rodziców oraz narzeczonego o swojej decyzji wybrania życia konsekrowanego. Będąc razem z Jezusem i Maryją jej serce poczuło się w końcu szczęśliwe.

Pomoc Duchowa

Pewna dziewczyna, będąca w rozeznawaniu swego powołania, napisała do mnie prosząc o parę informacji co do pewnych zakonów o ścisłej regule. Ponadto zwierzyła mi się, że nie zdołała znaleźć dobrego kierownika duchowego, przed którym mogłaby otworzyć swą duszę. Faktycznie trudno jest znaleźć dobrego kierownika, który mógłby prowadzić duszę po drodze doskonałości chrześcijańskiej. Św. Franciszek Salezy był wielkim ekspertem w tej materii i w tej kwestii napisał, iż jedynie jeden na dziesięć tysięcy nadaje się, by przyjąć na siebie to subtelne zadanie. Według tego wielkiego świętego jeśli kierownik duchowy nie jest światły, miłosierny i ostrożny, niebezpiecznie jest dać się przez niego prowadzić.

Według mnie, albo się powierzyć kierownikowi duchowemu naprawdę dobremu, albo lepiej jest nie mieć żadnego. Podczas gdy spowiednikowi wystarczy powiedzieć jedynie popełnione grzechy, kierownikowi duchowemu trzeba zaś opowiedzieć wiele innych rzeczy z życia wewnętrznego. Ale jeśli kierownik nie jest ekspertem w dziedzinie ascetyki i teologii, jak będzie prowadził swego podopiecznego? Poza tym, by pouczać duszę w rzeczach duchowych ważne jest osobiste doświadczenie życia doskonałego. Ale jeśli kierownik zawsze prowadził luźny i niedoskonały tryb życia, jak będzie mógł prowadzić dusze ku ascezie?

Św. Alfons Maria di Liguori narzekał w obliczu faktu, że pewni kapłani zakonni, mając do czynienia z młodą osobą proszącą o radę odnośnie powołania, zniechęcają ją do wstąpienia do klasztoru mówiąc, że także w świecie można żyć świątobliwie. Święty komentował to następująco: owi kapłani albo zostali kapłanami nie mając powołania, albo nie wiedzą, co oznacza ‘powołanie’. Odradzam żywo powierzania swojej duszy kierownikom tego rodzaju.

Ktoś, którego pociąga życie zakonne powie: Ale ja nie znalazłem jeszcze dobrego kierownika duchowego, co mam robić? Moim zdaniem, w takich przypadkach radzi się nawiązanie kontaktu z dobrym klasztorem o ścisłej regule celem spędzenia kilku dni w ramach rozpoznania powołania. To przełożeni klasztoru ocenią powołanie; nie będzie to dla nich trudnym zadaniem. Oto co napisał papież Pius XI w encyklice „Ad catholici sacerdotii” na temat powołania kapłańskiego: „Przełożony, który roztropnie i czujnie swym Seminarium kieruje, który każdego ze swych wychowanków troskliwą otacza opieką i przyrodzone ich zdolności oraz skłonności bada gorliwie, stwierdzi z łatwością, który z nich ma prawdziwe powołanie kapłańskie. To powołanie do stanu kapłańskiego nie opiera się, jak to dobrze wiecie, Czcigodni Bracia, na uczuciach i nastrojach, których brak nieraz, lecz na prawej skłonności i gorącem pragnieniu kapłaństwa, w połączeniu z tymi zaletami ciała i duszy, które ich czynią takiego stanu godnymi. Kto się o godność kapłańską z tego jedynie szlachetnego ubiega powodu, aby poświęcić się na służbę Boży i na zbawienie dusz, a równocześnie posiada poza tym albo pozyskać pragnie szczerą pobożność, nieskazitelność życia i odpowiednia, jak wykazaliśmy, wiedzę, tego bez wątpienia sam Bóg wzywa do kapłaństwa.”

Gorliwość błogosławionej Marii Deluil-Martiny o zbawienie dusz

[Z pism błogosławionej Marii Deluil-Martiny, heroicznej założycielki Córek Serca Jezusowego]

Trzeba zdobywać dusze dla Jezusa Chrystusa. Wysiłkom piekielnym, by wyrywać dusze Jezusowi, przeciwstawimy gorliwość oraz oddanie miłości. Jakże myliłaby się dusza, która przyszłaby szukać w tym Instytucie wyłącznie własnej doskonałości! Córka Serca Jezusowego musi być nie tylko drugim Jezusem Ukrzyżowanym w duchu ofiary i dobrowolnej pokuty, czy drugim Jezusem-Hostią w duchu ofiarowania i nieustannego poświęcania się, lecz musi być również drugim Jezusem-Zbawicielem dopełniając w sobie samej tego, co Jezus Chrystus musi cierpieć w nas, dla kształtowania Swego Ciała, którym jest Kościół, w tych samych intencjach ofiary naszego Pana, jakimi są chwała Boża oraz zbawienie dusz. Owe pokorne Zgromadzenie nie zostało założone jedynie dla zbawienia i świętości jego członków, ale by ci jego członkowie zabiegali – z pomocą łaski i z całych swych sił – o zbawienie dusz oraz angażowali się w służbę sprawom Serca Jezusowego, Kościoła świętego oraz kapłaństwa katolickiego – za pomocą modlitwy, ofiary, szerzeniu nabożeństwa do Najświętszego Serca Jezusowego oraz do Maryi Niepokalanej, Królowej i wspomożycielki Kościoła.

A jak będziemy mogły wznieść się z głębi naszej nędzy do rzeczy tak wzniosłych? Siostry, uczynimy wszystko za pośrednictwem Jezusa Chrystusa; poprzez nasze zjednoczenie z Jego Sercem oraz Jego Ofiarą, poprzez ofiarowanie Jego nieskończonych zasług i kielicha Jego Krwi Przenajdroższej. Uczynimy wszystko przez Maryję, biorącą udział w Boskiej ofierze i będącą zawsze pomocą Kościołowi przeciwko swym nieprzyjaciołom, która po zniszczeniu wszystkich herezji, zniszczy także wielką apostazję społeczeństwa obecnych czasów.

Zakonnicą

Napisała do mnie młoda studentka, która w przyszłości będzie miała możliwość, by pracować jako adwokat, ale od jakiegoś czasu czuje się mocno pociągana przez Jezusa do życia konsekrowanego. „Chce zostać siostrą zakonną” powiedziałoby wiele współczesnych osób. Cudownym jest wiedzieć, że istnieją osoby gotowe odrzucić karierę, aby poświęcić się Bogu w jakimś klasztorze. Przytaczam jej piękne świadectwo (na które odpowiedziałem prywatnym mailem).

Drogi Cordialiter,

                              Jestem młodą dziewczyną, mam na imię Emiliana i wkrótce po raz pierwszy udam się w pielgrzymce do Lourdes z organizacją UNITALSI [włoska organizacja posługująca chorym, zwłaszcza niepełnosprawnym, gromadząca rzesze wolontariuszy; w swojej działalności organizują m.in. coroczną pielgrzymkę niepełnosprawnych do Lourdes, tzw. Biały Pociąg; (przyp. tłum.)].

Piszę do Ciebie, gdyż chcę Ci opowiedzieć moją historię, a przede wszystko prosić cię o radę. Mam wielkie oczekiwania w związku z tym wyjazdem. Powód jest prosty: już teraz daje mi on sposobność większego otwarcia sie na Boga, jakiej nie miałam nigdy przedtem. W niepokoju moich 22 lat i mojego charakteru, nie wymagam, bym zrozumiała wszystko od razu, ale nigdy nie czułam tak mocno Bożego głosu. Czego chce ode mnie jeszcze nie wiem... minął zaledwie tydzień odkąd stało sie pewne, że pojadę na tę pielgrzymkę i od tego momentu więcej sie modliłam i miałam większą ochotę, by to czyni. Oczywiście modlitwa była związana z koniecznością zanoszenia do Boga pokornej prośby, aby pozwolił mi jak najlepiej służyć z posłuszeństwem i pokorą, ale przede wszystkim pragnęłam prosić Go o jakąś rozmowę podczas tej pielgrzymki, która mogłaby by dla mnie trampoliną, odbijającą mnie ku Niemu.

Goraco pragnę, aby to doświadczenie pozostawiło mnie zakochaną w Chrystusie, tak więc aby przygotować się jak najlepiej pomyślałam, że wybiorę sobie jako mistrzynię św. Teresę od Dzieciątka Jezus [...]. Nigdy bym sobie nie wyobrażała, że odkryję siebie taką, bez wytchnienia, zdyszana w poszukiwaniu Jego, poprzez liturgię godzin, medytację czytań liturgicznych z dnia, pisma świętych. Wreszcie nie mogłam wybrać sobie lepszej nauczycielki, która wraz ze swoją prekursorką, św. Teresą z Avila prawdziwie rozpaliły moje serce. Nie wiadomo kiedy znalazłam się przed komputerem przeglądając strony klasztorów klauzurowych, zwłaszcza karmelitańskich, a później, cóż... natknęłam się także na twoją stronę.

Dziękuję, dziękuję za tę możliwość poznania w ten darmowy i bezinteresowny sposób, który mi zaoferowałeś; dziękuję za dyspozycyjność by przeczytać moje świadectwo. Zdaję sobie sprawę, że moje kroki są jeszcze bardzo niepewne i niekonsekwentne, ale nie mogę nie płonąć z miłości, tak bardzo Jego Piękno mnie pochłania, wydaje mi się, że właśnie znalazłam mój skarb [...]. Już od dawna obiecywałam sobie i później próbowałam przybliżyć się bardziej do Chrystusa, ale nigdy nie byłam dość wytrwała. Nie wiem jakie będzie moje powołanie, muszę jeszcze dużo słuchać tego delikatnego głosu, który mówi czsem tak cicho o Abba Ojcu; ale przede wszystkim muszę jeszcze zrobić dużo miejsca łzom poruszenia w moim sercu, aby móc gościć tego Miłego i Wielkiego Gościa, którym jest Jezus. A zatem moją udręką staje się to: jaką drogę Pan chce, abym przemierzała?

[…] Zbyt wiele dusz, jak sądzę, zderza sie we mnie: fascynacja mieszkaniem na zawsze w Jego domu, w całkowitej kontemplacji ścierająca się z dynamizmem i wigorem miłosiernej służby w domu miłosierdzia, ścierający się jeszcze z pragnieniem aby przekazywać wiedzę i wychowywać moich małych braci [...]. Oczywiście wspomnienie tego co mi powiedziała tamta siostra wiele czasu temu, mam wciąż przed oczyma, zwłaszcza w najbardziej intensywnych przeżyciach duchowych... ale perspektywa życia zakonnego nie była dla mnie nigdy tak żywa, widząc to wszystko czym żyłam. Nie rozmawiałam jeszcze o tym z nikim, chcąc to jeszcze strzec przez jakiś czas, chociaż będę musiała to wkrótce powiedzieć, przynajmniej mojemu drogiemu Księdzu. Co mi radzisz? Jak powinnam działać?

Na razie nie mogę się doczekać aż dotrę do Chrystusa poprzez służbę, modlitwę a przede wszystkim przez Niepokalaną. Lourdes nadchodzę!!

Raz jeszcze dziękuję, że mogę się tym z Toba dzielić.

Z wdzięcznością

(list podpisany)

Z pism bł. Marii od Jezusa Deluil-Martiny

Dusza staje się wielką w próbie. Agonie, smutki, udręki: jak cenne jesteście dla mej duszy, kiedy widzę, jak przechodzicie przez Serce mojego ukochanego Jezusa, by przyjść potem do mnie! Przyjęłam was i pokochałam! Przyjdźcie, przyjmuję was i kocham ze względu na Niego! Wydajecie mi się przesiąknięte Jego krwią, skąpane we łzach Jego Matki i zostałyście mi zesłane, by uczynić mnie choć trochę podobną do mojego Ukrzyżowanego Oblubieńca. Przyjdźcie i spełnijcie wasze dzieło. Chcę, aby każde moje cierpienie było kroplą balsamu łagodzącego cierpienia Serca Jezusa.

(wybrane myśli z pism bł. Marii od Jezusa Deluil-Martiny, z książki "Gesù deve regnare”, pod redakcją Paola Risso, LEV)

List studentki uniwersytetu

Z wielką radością publikuję list studentki uniwersytetu zakochanej w Jezusie:

Drogi bracie w Chrystusie Panu,

                                                     jestem wierną czytelniczką twojego blogu, a dziś mam przyjemność opowiedzieć moją historię. Mama na imię […], mam 22 lata i pochodzę z […]. Jezus w moim życiu był zawsze obecny, jednakże na drugim planie. Spędziłam spokojną młodość, miałam kilku chłopaków. Jezus był obecny, jednakże tylko na 50 min niedzielnej Mszy św. W wieku 18 lat poznałam wspaniałego chłopca, zdolnego do dawania siebie innym, który poprowadził mnie do odkrycia wiary, tak głębokiej, że po trzech latach bycia razem, kiedy myśleliśmy o tym, by być jedno dla drugiego, zakochałam się w Panu Jezusie. Na początku zupełnie nie wiedziałam co się ze mną dzieje, ponieważ zapragnęłam uczęszczać na Mszę św. nawet codziennie, modlić się na różańcu, odmawiać jutrznię i kompletę. Po kilku miesiącach modlitwy, nie tak częstej, ale na pewno częstszej i głębszej niż kiedyś, wyjechałam na cztery dni z moimi rodzicami i właśnie wtedy zdałam sobie sprawę, jak brakuje mi codziennego spotkania z Jezusem na Mszy św. i jak bardzo to spotkanie stało się fundamentalne dla mojego życia. Wróciwszy ze wspomnianych krótkich wakacji, zaczęłam modlić się intensywniej, by zrozumieć czego żąda ode mnie Pan. Im bardziej dni mijały, tym bardziej rosła moja miłość do Jezusa i tym silniejsze stawało się pragnienie oddania Mu siebie samej. W końcu z bólem w sercu zdecydowałam opuścić mojego chłopaka, tłumacząc mu, że pragnę poświęcić całe moje życie Panu. Jakiś miesiąc po tym odważyłam się powiedzieć o moim pragnieniu także moim rodzicom, którzy nie są głęboko wierzącymi. Oni przyjęli tę wiadomość nie tak źle jak to sobie wyobrażałam.

Obecnie kończę studia, pozostało mi zaledwie kilka egzaminów, z pewnością w sercu, że Bóg jest moim życiem, ale i z wieloma wątpliwościami rozglądam się gdzie konkretnie wypełnię moją „misję”. Jestem osobą o bardzo otwartym i pogodnym charakterze, lubię kontakt z ludźmi, może właśnie dlatego pewnego dnia, jeden z niepełnosprawnych, który nie znał mnie dobrze, ponieważ od niedawna był w grupie, w której pomagałam, powiedział mi, że w moich oczach i w moim uśmiechu ujrzał światło, jakiego nie widział wcześniej. Aż podskoczyłam z radości! Nie myślałam, że moja miłość Jezusa jest tak widoczną. Pięknie jest żyć ze świadomością, że Jezus posługuje się mną, by dotrzeć do innych. Myślę, że Bóg przeznaczył mnie bardziej do życia aktywnego, niż kontemplacyjnego. Jednak nie przejmuję się tą sprawą, bo jestem pewna, że kiedy nadejdzie czas, gdy skończę studia, On wskaże mi, którą z dróg mam wybrać, a ja z radością zaakceptuję wszystko, byle tylko spełnić Jego wolę!

Dziękuję ci serdecznie, za twój wspaniały blog, jestem przekonana, że jest on bardzo potrzebny i użyteczny dla wielu młodych ludzi.

Pozdrawiam w Panu!

Droga siostro w Chrystusie Panu,

                                                       dziękuję, że napisałaś do mnie. To naprawdę budujące wiedzieć, że mimo szerzącego się w społeczeństwie pogańskiego materializmu, Jezus nie szukać i znajdować serc tak wielu osób. Kariera, pieniądze, podróże, nieograniczone rozrywki i wszystkie inne rzeczy tej ziemi nie są w stanie zaspokoić naszych dusz, które zostały stworzone dla poznania, kochania i służenia Bogu w tym życiu, aby później móc kochać Go w niebie przez całą wieczność. Jestem prawdziwie szczęśliwy, wiedząc, że pragniesz poświęcić swoje życia dla Zbawiciela naszych dusz. Czy zdajesz sobie sprawę z tego, że zostaniesz oblubienicą Króla Niebios? Jezus cały odda się tobie, a ty cała oddasz się Jemu. Staraj się utwierdzać w powołaniu, ponieważ ten dar jest tak wielkim. Dopiero w niebie zrozumiesz w pełni jak wielką była łaska życia konsekrowanego. To smutne, że ludzie nie potrafią tego zrozumieć, w przeciwnym razie klasztory doświadczałyby prawdziwej inwazji kandydatów i kandydatek.

Nie dziwi mnie fakt, że wspomniany przez ciebie niepełnosprawny zauważył, że jest „coś” w tobie, co sprawia, że twój wzrok jest tak wyjątkowy. Kiedy człowiek zakochuje się w Jezusie, łaską Boża przekształca go w osobę pełną delikatności, słodyczy i dobroci, która przyciąga dusze pełne dobrej woli. Z tego też powodu św. Franciszek Salezy i święty Proboszcz z Ars potrafili nawrócić tak wiele dusz. Miłość i łaska Boża fascynują nawet pogan, którzy w czasach św. Pawła byli zadziwieni, kiedy widzieli, że chrześcijanie miłują się jak bracia. Staraj się postępować na drodze miłości Boga i bliźniego, zwłaszcza ubogich i niepełnosprawnych, ponieważ to sprawia, że okazujemy się prawdziwie naśladowcami Jezusa Chrystusa. Nie możemy zapomnieć, że pewnego dnia będziemy sądzeni z miłości. Poza tym miłość braterska jest potężnym instrumentem apostolatu, myślę zwłaszcza o tylu poganach nawróconych na katolicyzm po tym jak zostali poruszeni miłością braterską misjonarzy. Prawdziwy chrześcijanin powinien płonąć pragnieniem widzenia jak wielu ludzi kocha Boga w Trójcy Świętej Jedynego i z tego powodu powinien troszczyć się o zbawienie dusz odkupionych Krwią Chrystusa. Byłoby wspaniale, gdybyś tego lata mogła spędzić kilka dni w zgromadzeniu, które jest gorliwym i pełnym poświęcenia, jak choćby Służebnice Pana i Najświętszej Maryi Panny z Matarà. Przyjmij najserdeczniejsze pozdrowienia w Chrystusie Panu i Maryi Pośredniczki i Współodkupicielki rodzaju ludzkiego,

Cordialiter

Trzeba kochać Jezusa Chrystusa

[Z pism błogosławionej Marii Deluil-Martiny, heroicznej założycielki Córek Serca Jezusowego].

Celem szatana i ideałem sekt jest wyrzucenie Jezusa Chrystusa ze świata, usunięcie nawet pamięi o Jego nauce i wyrywanie Mu dusz; trzeba zatem, Siostry, kochać Jezusa Chrystusa, zjednoczyć się z Nim, naśladować Go oraz zdobywać Mu dusze. Trzeba kochać Jezusa Chrystusa i jednoczyć się z Nim. Kochajmy Go jako dziewice i oblubienice; rzucajmy do Jego najświętszych stóp nasze lilie, które dzięki Niemu samemu wzrosły, zanurzając je w Jego Krwi Najdroższej i których zapach tylko On będzie wdychał. Instytut jest przede wszystkim dziełem miłości, dlatego przyjmuje on tylko dusze pełne miłości wspaniałomyślnej, delikatnej, żarliwej. Oto dlaczego poświęciłyśmy się Sercu Jezusa, ośrodkowi miłości, oto dlaczego zgromadziłyśmy się wokół Eucharystii, arcydzieła Miłości. Eucharystia to Bóg z nami, daje nam spożywać Miłość, daje nam rzeczywiste zjednoczenie z Jezusem Chrystusem. Musimy chwalić Jezusa Chrystusa adoracją, ogromnym poszanowaniem, żywą wiarą oraz cnotą zakonną w jej najwyższym stopniu, otrzymaną od Jezusa, aby wznosiła się z naszych dusz do Niego oraz przez Niego do Trójcy Przenajświętszej. Poświęćmy nasze serca, aby ugasić – jak to tylko możliwe – palące pragnienie Jezusa bycia poznanym i kochanym przez swe stworzenia. Wobec wyrafinowanej nienawiści piekielnej chcemy dać Jezusowi wszystką delikatność miłości, która współczuje, wynagradza, wszystko dzieli i niczego nie odmawia; miłości, która wykrada Sercu Ukochanego sekrety Jego żarliwej miłości, trawiącego Go zapału, Jego agonii, cierpień, poświęceń; miłości, która daje życie za życie i dla chwały Bożej gotowa jest przelać swoją krew. Oto dlaczego staramy się spełnić pragnienia Serca Jezusowego. Oto dlaczego szukamy w Niepokalanym Sercu Maryi, źródle czułości i miłości oraz w Jej ostatnich latach ziemskiego życia naznaczonych męczeństwem miłości, wzoru dla naszych uczuć i naszego życia. Oto dlaczego ofiarujemy wszystko i nas same temu, co Serce Jezusa najbardziej ukochało.